Ponzoña - Solitario

La noche es agria, y yo buscando la dulzura

En los ojos apagados de un futuro que se burla

De este obstinado sufridor, que anhela tiempos nuevos contemplando el cielo

desde el mirador

Y coronando su balcón…

El escritor muerto más vivo

El santo más asesino

El inmoral más reflexivo que ha parido

El sucio útero de un mundo pútrido preñado de castigos

Observa la quietud del mar con odio en la mirada

El sosiego del agua es la envidia de su ansiedad

Quisiera ser el barco más veloz para cortarla

Y observarla desangrarse hasta quedarse sin su calma

Es mi maldad un gran halago;

Pues en ella mora la debilidad del que admira lo no alcanzado

Esta carcasa joven acoge un alma de anciano

Que ha soportado los 21 veranos más aciagos

Bajo la oscuridad una ciudad que calla

Descansa un mundo en guerra exhausto de librar batallas…

Duerme el humano, la toxicidad se evapora

Y si las nubes lloran, mañana lloverá ponzoña

De momento el silencio nos salva…

Aspiremos las mejores vistas de esta mala víspera

Hasta llenarnos los pulmones de vacío

Se volverán suspiros cuando cesen los aullidos

¿Con quién habla este loco que medita sólo?

¿Acaso ya aprendió la soledad a hablar con genios?

Parece que presume de una compañía invisible

O que su impúdico autoengaño no conozca límites

Sabe que el tiempo le está tendiendo una trampa

Que las fauces hambrientas de la muerte salivean cuando le miran…

Que si el demonio existiera se frotaría las manos con impaciencia

Y por más que mira al impasible cielo

No le devuelve el consuelo que su miedo pide a gritos

Guarda con terror lo que le confesó el espejo:

«No hay más dioses ni diablos de los que te muestro»

Түн қышқыл, мен тәтті іздеймін

Күлкілі болашақтың күңгірт көздерінде

Аспанды ой елегінен өткізіп, жаңа уақытты аңсайтын бұл қыңыр азап шегушіден

тұрғысынан

Ал оның балконына тәж қою...

Ең тірі өлген жазушы

Ең қанішер әулие

Өмірге әкелген ең ойлы азғын

Жазаға жүкті шіріген дүниенің кір құрсағын

Көздеріңізде жек көрушілікпен теңіздің тыныштығына қараңыз

Судың тыныштығы оның мазасыздығына қызғаныш

Мен оны кесетін ең жылдам қайық болғым келеді

Оның тыныштықтан қан ағып жатқанын бақылаңыз

Менің зұлымдығым – үлкен мақтау;

Өйткені қол жетпегенге сүйсінгеннің әлсіздігі сонда жатыр

Бұл жас өлке қарт жанды қарсы алады

Бұл ең қараңғы 21 жазға төтеп берді

Қараңғылық астында үнсіз қала

Ұрыс шайқастарынан шаршаған соғыста әлем демалыңыз...

Адам ұйықтайды, уыттылық буланады

Ал бұлт жыласа, ертең улы жаңбыр жауады

Әзірге тыныштық бізді құтқарады...

Осы жаман кештің ең жақсы көріністеріне ұмтылайық

Өкпеміз босқа толғанша

Олар айғай басылғанда күрсінуге айналады

Жалғыз медитация жасайтын мына жынды кіммен сөйлеседі?

Жалғыздық данышпандармен сөйлесуді үйренді ме?

Көрінбейтін компаниямен мақтанатын сияқты

Немесе оның өрескел өзін-өзі алдауында шек жоқ

Уақыттың өзіне тұзақ салып жатқанын біледі

Ажалдың аш тістері оған қараса сілекейі ағып жатқаны...

Егер шайтан бар болса, шыдамай қолдарын ысқылайды

Ал енжар ​​аспанға қанша қарасаң да

Ол өз қорқынышы айқайлаған жайлылықты қайтармайды

Ол айна оған мойындаған нәрсені қорқынышпен қорғайды:

«Мен саған көрсеткен құдайлар мен шайтандар жоқ»