Непокорённая вера в добро - Соль земли

Мне были двери открыты к западной точке России,

Там, где после прибоя, люди янтарь носили.

Где городок Гвардейск находился в низине,

Где с моря дуют ветра и очень сильные.

Мне руки умывали капли прозрачной росы,

Ноги боролись с песками Балтийской косы.

Я мог изучать историю, листая книжки,

Но мне было не до нее, я был еще мальчишкой.

Там городок военный казался необъятным,

Солдаты молодые чистили свои автоматы.

И как нам было страшно, когда нас с Саней

Отцы хлестали вениками в солдатской бане.

Ругалась тетя Надя, что неправильно крестился,

А я пошел в наш храм и научился.

Швыряли в стекла хлебзавода с пацанами камнями,

После того, как надо нас учили ремнями.

Крики детдомовской шпаны я не забуду

Я им сказал тогда, что больше убегать не буду.

Мне после этого три раза ломали нос.

Нос заживал, а я тем временем рос.

Никто и никогда нам не читал морали,

Родители нам говорили: Поступайте правильно.

Когда я буду листать страницы прошлого,

Детям своим отдам из них только хорошее.

Это моя непокоренная вера в добро,

Я словно окрыленный светом сотен световых табло.

Это как плот который все же встретит берег,

И мы все еще любим и ждем, надеемся и верим.

А я был слеп.

Я долго и трудно взрослел.

Рассвет мне был в укор, я ненавидел и не шел на свет.

Я столько лет грелся огнем своих страстей,

Но холод Холодово добирался до костей.

Диких растений красота — поэтика дна,

Но жизнь одна, и говорят, что дальше чо-то там…

На кумарах ад может стать поверхностью дивана

И мы с Диманом клали фундамент будущего храма.

Мама украдкой крестит непутевых сыновей,

Сквозь звон цепей, сквозь семь морей они вернутся к ней.

…И Царь Царей был вписан в купол в центре церкви.

Пацан сказал — пацан добился своей цели.

Помню колокола на поддонах, подъем на звонницу.

Потом их звон поплыл над городом, как водится.

А с моего лица улыбка не сходила долго

И что-то доброе рождалось в кровотоке.

Стены покрыты фресками.

Дьякон одел стихарь.

Резной иконостас отгородил алтарь.

Как встарь, звучал таинственный язык старославянский,

А я не знал, где встать в кроссовках и в аляске.

Глазел по сторонам, смущался и переминался

Встал в очередь и еле и свою очередь дождался.

Веселый батюшка мои грехи решил,

Он мне сказал: иди и больше не греши.

Это моя непокоренная вера в добро,

Я словно окрыленный светом сотен световых табло.

Это как плот который все же встретит берег,

И мы все еще любим и ждем, надеемся и верим.

Мы все еще любим и ждем, надеемся и верим.

Ресейдің батыс нүктесіне есіктер маған ашық болды,

Серфингтен кейін адамдар кәріптас киетін жерде.

Гвардейск қаласы ойпатта болған жерде,

Теңізден жел соғатын және өте күшті.

Мөлдір шық тамшылары қолымды жуды,

Аяқтар Балтық түкпірінің құмымен күресті.

Кітаптарды парақтап тарихты оқи алар едім,

Бірақ оған уақытым болмады, мен әлі бала едім.

Онда әскери қала орасан зор болып көрінді,

Жас сарбаздар автоматтарын тазалап жатты.

Ал Санья екеуміз қорқып қалдық

Әкелер солдат моншасында сыпырғыштарды қамшылады.

Надя тәтесі дұрыс емес шомылдыру рәсімінен өтті деп ант етті,

Мен біздің ғибадатханаға барып, үйрендім.

Олар балалармен бірге наубайхананың терезелеріне тас лақтырған,

Мәжбүр болған соң бізге белдіктерді үйретті.

Балалар үйінің панктарының айғайын ұмытпаймын

Мен оларға бұдан былай қашпайтынымды айттым.

Содан бері үш рет мұрным сынды.

Мұрын жазылды, мен де осы арада есейдім.

Бізге адамгершілікті ешкім оқымаған,

Ата-аналар бізге: Дұрыс істе.

Өткеннің парақтарын парақтасам

Солардың ең жақсысын ғана балаларыма беремін.

Бұл менің жақсылыққа деген бағындырмаған сенімім,

Мен жүздеген жарық панельдерінің жарығынан шабыт алған сияқтымын.

Жағаға әлі де тап болған сал сияқты,

Біз әлі де жақсы көреміз және күтеміз, үміттенеміз және сенеміз.

Ал мен соқыр болдым.

Мен ұзақ және қиын өстім.

Таң атқаны маған сөкті, Жек көрдім дүниеге бармадым.

Қаншама жылдар бойы құмарлық отымен жылындым,

Бірақ Холодовоның салқыны сүйекке жетті.

Жабайы өсімдіктердің сұлулығы - түбінің поэтикасы,

Бірақ бір ғана өмір бар, басқасы бар дейді...

Кумарада тозақ диванның бетіне айналуы мүмкін

Ал Диман екеуміз болашақ ғибадатхананың іргетасын қаладық.

Анам бақытсыз ұлдарын жасырын түрде шомылдыру рәсімінен өткізеді,

Олар шынжырлар арқылы, жеті теңіз арқылы оған оралады.

...Ал шіркеудің ортасындағы күмбезге патшалардың патшасы жазылған.

Бала айтты – бала мақсатына жетті.

Мен поддондардағы қоңыраулар, қоңырау соғуына көтерілу есімде.

Сосын олардың шырылдаған үні әдеттегідей қаланың үстінде қалықтады.

Ал күлкі көпке дейін жүзімнен кетпеді

Ал қанында жақсы нәрсе дүниеге келді.

Қабырғалары фрескалармен қапталған.

Дикон киім киді.

Құрбандық үстелінен қоршалған оюланған иконостаз.

Бұрынғы кезде жұмбақ ескі славян тілі естіледі,

Мен кроссовкада және Аляскада қайда тұру керектігін білмедім.

Жан-жағына қарап, ұялып, орнынан қозғалды

Мен кезекке тұрып, кезегімді әрең күттім.

Көңілді әке күнәларымды шешті,

Ол маған: Бар да, енді күнә жасама.

Бұл менің жақсылыққа деген бағындырмаған сенімім,

Мен жүздеген жарық панельдерінің жарығынан шабыт алған сияқтымын.

Жағаға әлі де тап болған сал сияқты,

Біз әлі де жақсы көреміз және күтеміз, үміттенеміз және сенеміз.

Біз әлі де жақсы көреміз және күтеміз, үміттенеміз және сенеміз.