Идиот - Саграда, Соль земли

Голубь пролетел под куполом сельского храма,

Утром рано он наблюдал за ним обрадованно,

Выйдя за церковную ограду, он ждал чудес,

Под синевой небес звал его отец-лес.

Запах тех мест: рощи, луга и пашни,

Его рука их соберёт в наброски карандашные,

Русские сказки в народе полны дремучих тайн,

И по полям их бродит чёрная жуть, читая…

Федя любил литерату,

Много пил чай, много курил и много думал,

Он вспоминал, как мама умирала от чихотки,

Вот от чего её лицо запомнилось так чётко.

Снова зачёркнуто, то что писал с весны,

И. отца наверное убили крепостные,

Мимо прохожие плыли по мостовым,

Сквозь густой морозный дым, в лапы беды.

Тут очень пьют под музыку вечерних вьюг,

Вечный порочных круг, Санкт-Петербург,

Бедные люди, белые ночи,

Звуки прилюдий, россыпи многоточий…

И вдруг всё кончилось, сорок девятый год,

И кто-то тянет, кто-то ведёт на эшафот,

Ещё живой, но ветер смело хлещет по лицу,

Он ждал расстрела на Семёновском плацу.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

Там где нары в два этажа, среди катаржан,

Где взгляд людей ничего не выражал,

Он ждал, он жадно взглядывался в лица с чёрным ртом,

Потом он вспомнит и запишет всё про мёртвый дом.

О том бездонном горе клеймённых и отверженных,

Лишившихся имён, вцепившихся в надежду,

О том, что между ними есть способные простить,

О том, что белые одежды нужно уметь носить.

Осилит этот путь идущий,

И пусть в конце он упадёт в приступе падучий,

Поручик Достоевский узнает свой народ,

Тот кто идёт этой дорогой для мира Идиот.

И Радион потом пришьёт петлю к подкладке,

Украдкой глядя, как старуха возится с укладкой,

Уплаты требует долги, черный потолки,

Её намёки колки, её руки так тонки.

Игрок поставит всё и потеряет на рулетке,

Своей рукой оставит на полях пометки,

Даст медную монетку озябшей попрошайке,

В одном шаге от счастья вдруг произнесёт:"Прощайте!"

И вальс ветров приподнимит полы пальто,

Не оглянувшись даже он скажет:"Всё не то…"

И он пойдёт разглядывать тот потолок и трещины,

В огромной комнате вдвоём у трупа женщины.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

В кандалах, впереди сибирский тракт,

Там где горит любовь, там отступает страх,

До Сибири, до острога, Крест — это дорога,

Мальчики на улицах найдут и потеряют Бога.

Ауылдық ғибадатхананың күмбезінің астында көгершін ұшып кетті,

Таңертең ол оған қуана қарады,

Шіркеу дуалынан шығып, ол кереметтерді күтті,

Көк аспан астында әкесі-орман шақырып тұрды.

Сол жерлердің иісі: тоғайлар, шалғындар мен егістік жерлер,

Оның қолы оларды қарындаш нобайларына жинайды,

Халық арасындағы орыс ертегілері тығыз құпияларға толы,

Ал қара сұмдық олардың өрістерін шарлап, оқиды ...

Федя әдебиетті жақсы көрді,

Мен шайды көп іштім, көп темекі тарттым және көп ойладым,

Ол анасының түшкіруден қайтыс болғанын есіне алды,

Сондықтан да оның бет-бейнесі анық есте қалады.

Қайта сызып тастады, бұлақтан жазғанын,

I. Әкемді крепостнойлар өлтірсе керек,

Жаяу жүргіншілер тротуар бойымен қалықтады,

Қалың аязды түтін арқылы, қиыншылықтың табанына.

Мұнда олар кешкі борандар әуеніне көп ішеді,

Мәңгілік тұйық шеңбер, Санкт-Петербург,

Бейшара адамдар, ақ түндер

Көпшіліктің дауысы, шашыраңқы нүктелер...

Кенеттен бәрі аяқталды, қырық тоғызыншы жыл,

Біреу тартады, біреу тірекке апарады,

Әлі тірі, бірақ жел бетке батыл соғады,

Ол Семёновский шеру алаңында оқ атуды күтіп тұрған.

Бұғауда, Сібір тас жолының алдында,

Махаббат жанған жерде, қорқыныш жойылады,

Сібірге, түрмеге, Крест - жол,

Көшедегі ұлдар Құдайды табады және жоғалтады.

Бұғауда, Сібір тас жолының алдында,

Махаббат жанған жерде, қорқыныш жойылады,

Сібірге, түрмеге, Крест - жол,

Көшедегі ұлдар Құдайды табады және жоғалтады.

Қатарлар екі қабатты биіктікте, Катарлар арасында,

Адамдардың көзқарасы ештеңе білдірмейтін жерде,

Ол күтті, ол ашкөздікпен қара ауызды жүздерге қарады,

Сонда өлі үй туралы бәрін есіне түсіріп, жазып алады.

Қамқорлыққа ұшыраған, шеттетілген сол түпсіз тау туралы,

Аты жоқ, үмітке жабысқан

Олардың арасында кешіре алатындар бар екендігі туралы,

Ақ киім кию керек.

Бұл жолды жеңіп,

Соңында эпилепсия ауруына шалдықсын,

Лейтенант Достоевский өз халқын таниды,

Дүние үшін осылай жүретін адам Идиот.

Содан кейін Радион ілмекті астарға тігеді,

Кемпірдің шашын сипалап жатқанына жасырын қарап,

Төлем қарызды талап етеді, қара төбелер,

Оның шаншу иісі, қолдары өте жұқа.

Ойыншы бәрін тігеді және рулеткада жеңіледі,

Ол өз қолымен жиектерге жазбалар қалдырады,

Суық қайыршыға мыс тиын береді,

Бақыттан бір адым қалғанда кенет: "Қош бол!"

Ал желдің вальсі пальтоның етектерін көтереді,

Тіпті артына қарамай: «Ол емес...» дейді.

Ол сол төбеге және жарықтарға қарауға барады,

Үлкен бөлмеде әйелдің мәйітінде бірге.

Бұғауда, Сібір тас жолының алдында,

Махаббат жанған жерде, қорқыныш жойылады,

Сібірге, түрмеге, Крест - жол,

Көшедегі ұлдар Құдайды табады және жоғалтады.

Бұғауда, Сібір тас жолының алдында,

Махаббат жанған жерде, қорқыныш жойылады,

Сібірге, түрмеге, Крест - жол,

Көшедегі ұлдар Құдайды табады және жоғалтады.