Застольная - Сергей Любавин

Конь мой конь, ты мой конь,

С гривой розовой — взовьёшься только тронь.

Жизнь моя — пыль дорог

С аристанских старых кирзовых сапог.

Я пойду в старый дом,

В дом в котором вечно пляшут и поют.

Соберу за столом

Всех друзей своих хороших соберу.

За Ростов и за Дон

Мы подымим, а потом опять нальём.

За судьбу казака

Чтобы водка, а не жизнь была горька.

Ой наливай,

Будем петь покуда сердцу снится май.

Ой будем пить,

За здоровье чтоб ещё нам жить да жить

Ой ты пуля моя

Ты ещё не била молодую грудь.

Ты девчонку мою

Не буди дозволь ей на груди уснуть,

А я рубаху, свою

Белоснежную надену для тебя

По над яром сойду

Жылқы менің атым, сен менің атымсың,

Қызғылт жалмен - жай ғана түртіңіз.

Менің өмірім жол шаңы

Аристанның ескі брезент етіктерінен.

Мен ескі үйге барамын,

Үнемі билеп, ән салатын үйге.

Мен үстелге жинаймын

Мен барлық жақсы достарымды жинаймын.

Ростов пен Дон үшін

Біз көтереміз, содан кейін қайтадан құйамыз.

Казактың тағдыры үшін

Демек, өмір емес, арақ ащы.

О, құйыңыз

Мамырды жүрек армандағанша ән саламыз.

О, ішейік

Біз әлі де өмір сүріп, өмір сүре алатындай денсаулық үшін

О, сен менің оғымсың

Сіз әлі жас кеудеге соққан жоқсыз.

Сен менің қызымсың

Оның кеудесінде ұйықтауына жол берме,

Ал мен көйлегімді киіп жүрмін

Сізге ақ киіңіз

Мен сайдан төмен түсемін