Кабак - Сергей Любавин

Я опять напьюсь отравы горькой

И проснусь в объятьях тишины.

За кабацкой деревянной стойкой

Незаметно пролетают дни.

Никогда не суждено мне боле

По утру бежать босым к реке…

Только часто снится это поле

Клевера, застывшее в руке.

Русь кабацкая ночами снится,

Вышки лагерей пасет конвой.

И девчонка — стройная березка

Из запретки машет мне листвой.

Из запретки машет мне листвой.

Ты прости, что променял свободу,

Променял с Афгана ордена,

И свою жизнь — крапленую колоду

На стакан крепленого вина.

Жизнь прошла, закрылись карусели,

Время золотую вяжет нить.

Я б сумел тебя, Сергей Есенин,

Не в стихах, так в петле заменить.

Не в стихах, так в петле.

Мен тағы да ащы уды ішемін

Ал мен тыныштық құшағында оянамын.

Ағаш тордың артында

Күндер елеусіз өтіп жатыр.

Менің тағдырым ешқашан артық емес

Таңертең өзенге жалаң аяқ жүгір...

Тек осы сала жиі армандайды

Қолында қатып қалған беде.

Ресей таверны түнде армандайды,

Лагерьлердің мұнаралары конвоймен жайылады.

Ал қыз – жіңішке қайың

Тыйым салудан ол маған жапырақтарды бұлғайды.

Тыйым салудан ол маған жапырақтарды бұлғайды.

Бостандықты өзгерткенім үшін кешіріңіз

Ауғанстаннан келген тапсырыстар өзгертілді,

Ал сіздің өміріңіз - белгіленген палуба

Бір стақан күшейтілген шарап үшін.

Өмір өтті, карусель жабылды,

Уақыт алтын жіп тоқиды.

Мен сені басқар едім, Сергей Есенин,

Өлеңде емес, ауыстыру үшін циклде.

Өлеңмен емес, ілмекпен.