Мама - Сергей Любавин

Как я хочу нить времени порвать,

Чтобы услышать снова голос и обнять,

Прильнуть к тебе, как в детстве, боль души унять,

И не стыдясь слезы, о всем тебе сказать.

Как нелегко мне было, как был долог путь,

Как в трудный час мне не хватало твоих рук,

Твоей улыбки, твоих самых нежных глаз.

Прости мне, мама, я не всё сумел сказать!

Твоих волос коснулась седина.

Но нет и дня, чтоб не просил я небеса

В святой молитве у мерцающей свечи:

«Господь, храни её!

Прости меня, прости»

Твоих волос коснулась седина.

Как долго рядом, рядом, мама, нет тебя!

В своих молитвах не устану повторять,

Как я люблю тебя, как буду я скучать…

Как я хочу нить времени порвать,

Чтоб ты пришла, и мне смогла сказать,

Прижав к своей груди так нежно и любя:

«Благословен твой путь, я прожила не зря!»

Как был не прав я, только время не вернуть.

Как на руках твоих мне хочется уснуть!

В глазах уставших одобрения искать,

Прости мне, мама, я не все сумел сказать!

Уақыт жібін қалай үзгім келеді,

Дауысты қайтадан естіп, құшақтау үшін,

Жан азабын басу үшін балалық шақтағыдай жабысып,

Ал көз жастан ұялмай, бәрін айт.

Маған қандай қиын болды, қаншама жол

Қиын сағатта қолдарыңды сағындым,

Сенің күлкің, ең нәзік көздерің.

Кешіріңіз, анашым, мен бәрін айта алмадым!

Сіздің шашыңызға сұр шаш тиіп кетті.

Бірақ жұмақтан сұрамайтын күнім жоқ

Жыпылықтап тұрған шам жанындағы қасиетті дұғада:

«Құдай сақтасын!

Кешір мені, кешір мені"

Сіздің шашыңызға сұр шаш тиіп кетті.

Қашанда, қасында, ана, жоқсың!

Дұғаларымда қайталаудан жалықпаймын,

Мен сені қалай жақсы көремін, қалай сағынамын...

Уақыт жібін қалай үзгім келеді,

Сіз маған келіп, айта алатындай етіп

Кеудеңізге соншалықты нәзік және сүйіспеншілікпен басыңыз:

«Жолың құтты болсын, босқа өмір сүрген жоқпын!

Қанша қателестім, тек уақытты қайтару мүмкін емес.

Мен сенің құшағыңда қалай ұйықтағым келеді!

Шаршаған көздерден мақұлдау ізде,

Кешіріңіз, анашым, мен бәрін айта алмадым!