Phantasai, lieb' Phantasai! - Samsas Traum

Phantasai, lieb' Phantasai

Entbinde mich des Denkens!

So träufle meine Seel' mir frei

Von Kopf, von Sinn und Weltverstand

Zerspringen soll der Gläser Rand

Ihr Klang den Trümmern Leben schenken

Phantasai, kristallerbaut:

Ich will, dass es mir graut!

Meine Urne fällt und faßt den Raum in schwarze Blüten

Die, verhüllt in dichte Schleier, mich auf meiner Odyssee behüten!

Endlich bricht die Schrift entzwei, das Tor zum Meer ist aufgetan:

In das Licht, gedankenlos, die Probe stellt sein Wissen bloß!

Ist er noch Kind?

— Ihr Edleren, ich will verletzbar sein!

Ist es ihm ernst oder enttäuscht er uns?

— Ich such' nach Träumen jede Nacht!

Er weiß bestimmt… — Ich glaube fest daran…

…nicht, daß das Sehen doch so einfach ist!

— …daß meine Wiege so nicht

Stehen kann!

Das Orchester des Schreckens spielt für mein Grauen auf

Streicht die Bögen auf und nieder wie die Krähen ihr Gefieder

In den rauhreifschwang’ren Weiden, die verliebt wie Ketten rasseln

Und ihr Ächzen wirbelt um mich wie das Laub!

Dort am Ufer dieser Kakophonie trifft mein Blick den ihren

Ahnend flieh’n die Wolken schneller, ihre Stimme wird schon heller

Der Blitze flinkes Silber skizziert Angst in mein Gesicht

Als sie lächelnd und mit Güte zu mir spricht:

«Eine neue Nacht wartet auf uns!»

Sie zerrt mich in die Anderswelt

Fernab von meinen Sorgen!

«Wir fahren heut' zum Himmel auf!

Der Alptraum läßt uns glücklich sein

Für uns gibt es kein 'Morgen' mehr!»

Ich schneide mich auf…

Ich ertränke meine Sehnsucht in dem Blut Deiner Gedanken

Mein Körper spielt deren Melodai

Auf einer Orgel, um die sich Schädel ranken!

In der toten Kathedrale dort, wo Dämonen Rosenasche spei’n:

Sie stand, sie steht und wird noch steh’n

Nach 1000 Jahr’n im selben Schein!

Soll das wirklich alles sein?

Mein Herz steht immer noch nicht still!

Und auch mein Haar ist nicht ergraut…

…Entsetzen ist das, was ich will!

…dass mir das Eis die Lungen füllt!

…dass meine Seele in der Brust gefriert!

…dass meine Augen nicht mehr glasig sind

Und daß mein Nacken den Hauch des Todes spürt!

Falle!

Tiefer!

Schneller!

Laßt ihn heute auferstehen!

Tötet!

Seine!

Ängste!

Laßt ihn jetzt nach Eden gehen!

Er ist noch Kind!

— Ihr Edleren, mich schmerzt der Glanz allein!

Er hat gelernt, die Pracht zu sehen!

— Ich werde brennen, jede Nacht!

Er weiß bestimmt… — Ich glaube fest daran…

…dass all das Träumen doch so einfach ist!

…dass meine Hoffnung geht mit stolzem Schritt voran!

Von Knochenhänden kalt mißhandelt jammern mich die Saiten an

Das Kolophonium berstet, wie die Stufen jener Treppe

Die mich aus dem Labyrinth gebracht, mich in den Tag gerettet hätte!

Langsam sinke ich zum Grunde dieser Phantasmagorie

Katharsis, meine Rettung !

Katharsis: aber wie!

Alle Uhren ticken schneller, meine Stimme, sie wird heller

Ich fasse mir ein Herz, ich schöpfe Mut, den hatt' ich nie

Ich erkenne mich selbst, in mir erkenn' ich sie…

«Eine neue Nacht wartet auf uns!»

Sie zerrt mich in die Anderswelt

Fernab von meinen Sorgen!

«Wir fahren heut' zum Himmel auf!

Der Alptraum läßt uns glücklich sein

Für uns gibt es kein 'Morgen' mehr!»

Фантасай, қымбатты Фантасай

Мені ойлаудан босат!

Ендеше менің жаным босасын

Бастың, ақылдың және парасаттылықтың

Әйнектің шеті сынуы керек

Олардың дыбысы үйінділерге жан береді

Фантасай, кристалдан жасалған:

Мені қорқытқанын қалаймын!

Менің урнам құлап, бөлмені қара гүлдермен жауып жатыр

Қалың жамылғыға оранған, менің Одиссейімде мені қорғайтын кім!

Ақыры жазу екіге бөлінеді, теңізге есік ашық:

Жарыққа, ақылсыз, сынақ оның білімін көрсетеді!

Ол әлі бала ма?

— Асыл жандар, осал болғым келеді!

Ол байсалды ма, әлде көңілімізді қалдырды ма?

— Мен күнде түнде арман іздеймін!

Ол әрине біледі... — Мен сенемін...

...көру оңай емес!

— ...менің бесігім ондай емес

тұра алады!

Менің қорқынышым үшін террор оркестрі ойнайды

Садақтарды қарғадай қауырсындарын жоғары-төмен сыпырып алады

Шынжырдай ғашықтық сылдырлаған аязда буаз талдарда

Олардың ыңырсығандары менің айналамда жапырақтар сияқты айналады!

Міне, осы какофонияның жағасында менің көзқарасым онымен кездеседі

Болжамдап, бұлттар тезірек қашады, олардың дауысы қазірдің өзінде жарқырайды

Жүйрік күмістің жарқырауы менің жүзімде қорқынышты бейнелейді

Ол маған күлімдеп, мейіріммен сөйлескенде:

«Бізді жаңа түн күтіп тұр!»

Ол мені басқа әлемге тартады

Менің уайымымнан алыс!

«Бүгін біз көкке көтерілеміз!

Қорқыныш бізді қуантады

Біз үшін енді «ертең» жоқ!»

Мен өзімді кесіп алдым...

Сағынышымды ойларыңыздың қанына батырып отырмын

Менің денем олардың әуендерін ойнайды

Бас сүйектермен қоршалған органда!

Жындар раушан күлін шашатын өлі соборда:

Ол тұрды, тұр және тұра береді

1000 жылдан кейін сол жарқылда!

Бұл шынымен бәрі ме?

Менің жүрегім әлі тоқтамайды!

Менің де шашым ағармайды...

...қорқынышты мен қалаймын!

...мұз менің өкпемді толтырады!

...жаным кеудемде қатып тұрғаны!

...көздерім енді шыны емес

Менің мойным өлім тынысын сезеді!

Істер!

Тереңірек!

Тезірек!

Ол бүгін көтерілсін!

Өлтір!

Оның!

Қорқыныш!

Енді оған Едемге баруға рұқсат етіңіз!

Ол әлі бала!

— Асылдарың, жалт-жұлт еткеннің өзі жанымды жаралайды!

Ол кереметті көруді үйренді!

— Мен әр түнде күйемін!

Ол әрине біледі... — Мен сенемін...

...бұл армандардың бәрі оңай!

...менің үмітім асқақ қадаммен алға ұмтылады!

Сүйек қолдары салқын қиянатпен маған жылайды

Канифоль сол баспалдақтың баспалдақтарындай жарылады

Мені лабиринттен кім шығарар еді, күнімді құтқарар еді!

Мен бұл фантасмагорияның түбіне ақырын батып бара жатырмын

Катарсис, менің құтқарушым!

Катарсис: бірақ қалай!

Барлық сағаттар тез соғады, дауысым жарқырап барады

Мен жүректі аламын, батылдық жинаймын, менде ол ешқашан болған емес

Мен өзімді танимын, оларды ішімде танимын...

«Бізді жаңа түн күтіп тұр!»

Ол мені басқа әлемге тартады

Менің уайымымнан алыс!

«Бүгін біз көкке көтерілеміз!

Қорқыныш бізді қуантады

Біз үшін енді «ертең» жоқ!»