A.usgesperrt - Samsas Traum

Draußen vor’m Schneckenhaus

kniet in der Erde, nass und kalt,

ein Kind mit Augen gar so braun

wie Kandis und

wie gebrannte Mandeln.

Sie hat ihr Köpfchen

in ihre Hände gelegt

und hofft, dass sie

endlich ein Mondenstrahl

federleicht weit davon trägt.

Neben dem Schneckenhaus

liegt keuchend, blutend im Staub,

von all dem Geschrei

noch ganz taub,

eine Gestalt: ja, es ist der Junge.

Bleich wie der Nebel am See,

wie ein weißes Kaninchen

im Schee,

haucht er mit letzter Kraft:

«Wir schaffen es zusammen.»

Dort vor dem Scheckenhaus

hält man sich eng aneinander fest,

fern vom Rest der Welt,

die nur die Flucht in die Wolken zulässt.

So wie ein Märchenbuch,

wie der Besuch

von einem bösen Traum,

endet die Unschuld stets

am Ende der Geschichte.

Wir haben viel gesehen

und noch viel mehr gefühlt,

uns mit Händen und mit Füßen

durch die Erde

der Vergangenheit gewühlt,

wir haben nicht begriffen

und auch nicht verstanden,

dass die Geister, die wir riefen,

einen neuen Körper fanden,

in dem sie sich niederließen,

den sie wie ein Bild verzerrten,

während wir uns wie die Narren

aus dem Schneckenhaus aussperrten.

Wir sind an uns selbst gescheitert,

an Dämonen, die erschienen,

trotzdem spendet dieses Opfer

mehr Trost als wir je verdienen.

Aus deinen treuen Augen

starrt mich uns’re Torheit an,

ich ertrage nicht, dass man uns

so viel Schuld abnehmen kann;

für die Umkehr gäbe ich

Gott ohne Zögern meine Hände,

dann bestimmte ich und nicht du

über der Erzählung Ende.

Dann wär ich zur rechten Zeit

am rechten Ort ich selbst gewesen,

anstatt wie gelähmt nur mir selbst

uns’re Zukunft vorzulesen

und von ihr das, was ich selbst nicht konnte

feige zu verlangen:

einmal mehr wurde

ein größter Fehler

rücksichtslos begangen.

Wir war’n Mörder und wir haben

uns wie Diebe einander vergiftet,

einem Schiff gleich, das vom Kurs

der Wahrheit immer weiter abdriftet,

und unaufhaltsam, einsam,

seinem Ende still entgegentreibt.

Die Zeit heilt alle Wunden

doch die Kerbe im Mast bleibt.

Wieso sind wir noch am Leben,

wenn uns nichts und niemand stützt,

weil uns eine Katze mehr als alle

Menschen auf der Welt beschützt?

Wenn ich mich zu dir lege

und in deine treuen Augen seh,

dann tut mir dieses Ende

mehr als alle and’ren Enden weh.

Fürchtet euch nicht,

denn ich hab keine Angst,

so ruf ich nach den Krähen:

Tragt mich davon!

Unsere Zeit nimmt dem Ende den Sinn,

weil ich in euren Herzen

unsterblich bin.

Am Ende der Geschichte

blicke ich in ein Gesicht,

aus dem die hoffnungsvolle Stimme

meiner Liebe aller Leben spricht.

Am Ende der Geschichte

lässt uns unser Engel leise

mit uns selbst allein und setzt sie fort,

seine lange Reise.

Ich wünsche mir, dass er erneut

zwei Menschen, wie uns beide, findet,

die er dann durch seine Kraft

so fest wie uns zusammenbindet,

um sie am Fuße eines Berges

auf den Weg zu schicken,

damit sie eines Tages auf das Tal

zu ihren Füßen blicken.

Am Tag, als du geboren warst,

sangen alle Meere,

der Wind blies dir zur Ehre

die Wellen an das Land.

Ich schreibe uns’re Namen

in den Sand,

damit das Wasser uns vermischt.

Durch dich allein flogen wir

lebend und verwandelt

aus dem Licht.

Ұлу қабығынан тыс

Ылғалды және суық жерге тізе бүгіп,

көзі тіпті қоңыр бала

кәмпит сияқты және

қуырылған бадам сияқты.

Оның миы бар

қолдарына қойды

және сізге үміт артады

ақырында ай сәулесі

алыстағы қауырсындай жеңіл.

Ұлу қабығының жанында

ентігіп, шаңда қансырап жатыр,

барлық айқайдан

әлі мүлде саңырау

фигура: иә, бұл бала.

Көлдегі тұмандай бозғылт,

ақ қоян сияқты

қарда

ол соңғы күшімен дем алады:

«Біз мұны бірге жасай аламыз».

Онда дойбы үйінің алдында

бір-бірін мықтап ұстаңыз

әлемнің қалған бөлігінен алыс

бұл тек бұлттарға ұшуға мүмкіндік береді.

Ертегі кітабы сияқты

сапары сияқты

жаман арманнан

кінәсіздік әрқашан аяқталады

әңгіменің соңында.

Көпті көрдік

және тағы басқалары сезіледі

қолымыз бен аяқтарымызбен

жер арқылы

өткенге негізделген

түсінбедік

және де түсінбейді

біз шақырған рухтар

жаңа денені тапты

онда олар қоныстанды

олар сурет сияқты бұрмалады,

ал біз ақымақ сияқты әрекет етеміз

ұлу қабығынан құлыпталады.

Біз өзіміз сәтсіздікке ұшырадық

пайда болған жындардың

дегенмен бұл құрбандық садақа береді

біз лайық болғаннан да көбірек жайлылық.

Адал көздеріңнен

Біздің ақымақ маған қарайды,

Мен бұған шыдай алмаймын

соншалықты көп кінәнің төмендеуі мүмкін;

Мен қайтып оралу үшін берер едім

Құдай ойланбастан қолым,

сосын сен емес мен шешем

әңгіменің соңы туралы.

Сонда мен дұрыс уақытта болар едім

Мен дұрыс жерде болдым,

жай ғана менің орнына сал

болашағымызды оқу

мен оның қолынан не келмеді

талап қоюға қорқақ:

тағы да болды

ең үлкен қателік

абайсызда жасаған.

Біз кісі өлтіруші едік және бар

ұрылар сияқты бірін-бірі улап,

бағытынан шығып бара жатқан кеме сияқты

шындық алыстап бара жатыр

және тоқтаусыз, жалғыз,

соңына қарай үнсіз.

Уақыт барлық жараларды емдейді

бірақ діңгектегі ойық қалады.

Неліктен біз әлі тіріміз

Бізді ештеңе және ешкім қолдамаған кезде,

өйткені біз бәрінен де мысықпыз

әлемдегі адамдарды қорғайсыз ба?

Мен сенімен жатқанда

және сенің адал көздеріңе қараңыз,

онда бұл менің соңым

барлық басқа жақтардан көбірек ауыртады.

қорықпа

өйткені мен қорықпаймын

сондықтан мен қарғаларды шақырамын:

мені алып кет

Біздің уақыт ақырзаманның мағынасын береді

өйткені мен сенің жүрегіңдемін

мен өлмейтінмін.

Әңгіменің соңында

Мен бетке қараймын

одан үмітті дауыс

менің барлық өмірге деген сүйіспеншілігім сөйлейді.

Әңгіменің соңында

періштеміз бізді тыныш қалдырады

өзімізбен жалғызбыз және жалғастырамыз

оның ұзақ сапары.

Мен оның қайтадан болғанын қалаймын

екеуміз сияқты екі адамды табады,

ол өз күшімен

бізді біріктіргендей тығыз,

олардың айналасында тау етегінде

жолда жіберу

Бір күні олар алқапқа жетеді

аяқтарына қара.

Сіз дүниеге келген күн

барлық теңіздер ән айтты

сенің құрметіңе жел соқты

құрлықтағы толқындар.

Мен атымызды жазамын

құмда

сондықтан су бізді араластырады.

Жалғыз сен арқылы біз ұштық

тірі және өзгерген

жарықтан тыс.