Я видел его мгновение - Руставели

Я видел его мгновение

Через мокрое стекло автобуса

Было хреновое настроение,

Но я понял, что ему ещё хуже

Шел ливень, жёсткий и громкий,

Тёмная ночь, последний автобус,

Он одиноко сидел на остановке

И, наверное, до сих пор ещё там…

Рядом, бутылка пива пустая,

Сам он, как видно, алкоголик конченый

Лет тридцати пяти, сорока… не старый

Вдруг мысль: как он дошёл до этого?

Ведь когда-то его любили,

Да и он, наверное, тоже,

А сейчас он — паразит общества,

Ненужный никому совершенно…

Не знаю, зачем я об этом,

Просто внутри что-то вздрогнуло

Ведь каждый из нас опуститься может,

А как далеко — никому неизвестно…

P. S. он тоже не знал…

Мен оны бір сәт көрдім

Автобустың дымқыл әйнегі арқылы

Бұл жаман көңіл-күй болды

Бірақ мен оның одан да жаман екенін түсіндім

Жаңбыр қатты және қатты жауды

Қараңғы түн, соңғы автобус

Ол автобус аялдамасында жалғыз отырды

Әлі де бар шығар...

Жақын жерде бір бөтелке сыра,

Оның өзі, шамасы, маскүнем.

Шамамен отыз бес, қырық... ескі емес

Кенет ой келді: ол бұған қалай жетті?

Өйткені, ол бір кездері ғашық болған,

Иә, ол да, бәлкім,

Ал енді ол қоғамның паразиті,

Ешкімге керегі жоқ...

Мен бұл туралы неге айтып отырғанымды білмеймін

Ішінде бірдеңе дірілдеп кетті

Өйткені, әрқайсымыз төмен түсе аламыз,

Ал қаншалықты алыс - ешкім білмейді ...

P.S. ол да білмеді...