Words Of Fire, Deeds Of Blood - Robbie Robertson, The Red Road Ensemble

Perhaps you think the Creator sent you here to dispose of us as you see fit

If I thought you were sent by the creator

I might be induced to think you had a right to dispose of me Do not misunderstand me But understand me fully with reference to my affection for the land

I never said the land was mine to do with as I choose

The one who has a right to dispose of it is the one who has created it I claim a right to live on my land

And accord you the privilege to return to yours

Brother we have listened to your talk

Coming from our father the great White Chief at Washington

And my people have called upon me to reply to you

And in the winds which pass through these aged pines

We hear the moanings of their departed ghosts

And if the voice of our people could have been heard

That act would never have been done

But alas though they stood around they could neither be seen or heard

Their tears fell like drops of rain

I hear my voice in the depths of the forest

But no answering voice comes back to me All is silent around me My words must therefore be few

I can now say no more

He is silent for he has nothing to answer when the sun goes down

Мүмкін, сіз жаратушы сізді осы жерде жіберген шығар деп ойлайсыз, сіз оны бізді өзіңіз қалағандай, оны көрдіңіз

                                                                                                                |

Мені жоюға құқығыңыз бар деп ойлаймын

Мен таңдағандай жер менікі деп ешқашан айтқан емеспін

Оны тастап кетуге құқығы бар адам, оны жаратқан адам, мен өз жерімде өмір сүруге құқықты талап етемін

Және сіздерге оралу артықшылығына сәйкес келеді

Бауырлас біз сіздің әңгімеңізді тыңдадық

Вашингтондағы ұлы ақ басшы әкемізден шыққан

Менің халқым маған жауап беруге шақырды

Осы қартайған қарағайлардан өтетін желдерде

Біз олардың кеткен аруақтарының ыңырсын естиміз

Халқымыздың даусы естілетін болса

Бұл әрекет ешқашан жасалмас еді

Бірақ, өкінішке орай, олар айналасында тұрғанымен, олар көрінбеді де, естілмеді

Олардың көз жасы жаңбыр тамшылары сияқты төгілді

Мен даусымды орманның тереңінде естемін

Бірақ бір жауап дауысы қайтып қайта     барлығы айналым үнсіз   Сондықтан   сөз  аз  болуы  керек 

Енді енді айта алмаймын

Ол үндемейді, өйткені күн батқанда жауап             ештеңе  болмайды