В автобусе - Рем Дигга

Честное слово — это правда!

Я — киборг!

Честное слово — это правда!

В автобусе уставился в окно.

Впереди тихо и медленно старый дед лупит самогон.

Шутит не о том, шум лишь — это фон, мысли далеко,

Весь вот на те он, мой район, висну на окно.

Было время, я тут бегал чисто босиком,

Прячусь за стекло, мрачный город или мрачно все, а?

Висну на окно, а в салоне пусто и темно.

Вечер зажигает лампы, грустное кино.

Висну на окно, а впереди след от порта,

У деда под копной, чекай сеть киборгов.

Век первых моторол и последних слонов,

Снится мне сон, где мирный лесок и вижу лицо твое, белое.

На платье бусинами пали цветы, краски весны,

Сухим расчетом на теле каждый изгиб твой.

И брови не хмурятся, в скулах не прячутся страсти следы,

Разные мы.

Знаешь, прости, но я лишь машина.

Вези машина.

Вези к машине.

Я скоро брошу все.

Я скоро брошу все.

Вези машина.

Вези к машине.

Я скоро брошу все.

Я скоро брошу все.

В автобусе уставился в окно.

Год сто про не мой, он смел все рукой, маюсь дикарем.

Косят урожай, не даст ждать осени пожар.

Снова осень тут, встречай сударь и зови печаль.

Если это хандра, то пусть свалит навечно.

Живой один в толпе — хмурый, маленький человечек.

Жалко весь мне мир, когда скулят собаки по ночи,

Надо все бросать, ты забудь бараки и начни.

Еду в глубь, выбрать выйти мне какой тут пункт —

Где путь не плут, ведь я знаю — в подворотнях ждут.

Предлагают пить и дуть;

е*ать женоподных ш*юх.

Выхожу я и иду туда, я — огородный шут.

Полгода кануло, как ты все решила, и я не видел храм.

Я твой, но знаю — там сталью воняет.

Ною лохом на остановке.

Где ты, рыба моя?

Будь же со мной, и пусть тебе сердце хотя бы впаяют.

Шынымды айтсам, бұл рас!

Мен киборгпын!

Шынымды айтсам, бұл рас!

Автобуста терезеге қарап отырдым.

Алда, ақырын, ақырын, қарт ата самогонды ұрып жатыр.

Бұл туралы әзіл емес, шу тек фон, ойлар алыс,

Мұнда бәрі ол, менің ауданым, мен терезеге ілемін.

Бір кездері мен мұнда жалаңаяқ жүгірдім,

Әйнектің артына жасырынып, мұңды қала немесе мұңды бәрі, иә?

Мен терезеге ілемін, ал кабина бос және қараңғы.

Кеш жарық шамдар, қайғылы фильм.

Мен терезеге ілулі тұрмын, алда порттан соқпақ бар,

Атасының швабрасының астында киборгтардың желісін тексеріңіз.

Алғашқы моторолалар мен соңғы пілдердің жасы,

Бейбіт орман бар жерде түс көріп, аппақ жүзіңді көремін.

Гүлдер, көктемнің түстері, моншақтары бар көйлекке түсті,

Денедегі құрғақ есеппен әрбір иілу сіздікі.

Ал қасы түйілмейді, бет сүйегінде құмарлық ізі жасырынбайды,

Біз басқамыз.

Білесіз бе, кешіріңіз, бірақ мен жай ғана машинамын.

Көлікті ал.

Мені көлікке апарыңыз.

Жақында бәрін тастаймын.

Жақында бәрін тастаймын.

Көлікті ал.

Мені көлікке апарыңыз.

Жақында бәрін тастаймын.

Жақында бәрін тастаймын.

Автобуста терезеге қарап отырдым.

Жүз жыл менік емес, қолымен бәрін сыпырып тастады, Жабайыдай еңбек еттім.

Егін шабады, күзді от күтпейді.

Күз келді, мырзамен кездесіп, мұңды шақырыңыз.

Егер бұл блюз болса, онда ол мәңгілікке құлап кетсін.

Көпшіліктің ішінде жалғыз - мұңды кішкентай адам.

Түнде иттер шырылдаса, бүкіл әлемді аяймын,

Бәрін тастау керек, казарманы ұмытып, бастайсың.

Мен тереңдікке барамын, мен үшін қай нүктеден шығатынын таңдаңыз -

Қайда жол бұзық емес, өйткені мен білемін - олар есік алдында күтіп тұр.

Ішуді және үрлеуді ұсыныңыз;

қарындас жезөкшелер.

Сыртқа шығып, сонда барамын, мен бақша әзілкешпін.

Сіз бәрін шешкеніңізге алты ай өтті, мен ғибадатхананы көрмедім.

Мен сенікімін, бірақ оның болат сасығанын білемін.

Автобус аялдамасында Ной сорғыш.

Қайдасың балығым?

Менімен бірге бол, ең болмаса жүрегің дәнекер болсын.