К Тебе - Рем Дигга

Я вижу птицы полетят скоро на юг, от холода и вьюг,

Голода и бурь, а я же буду тут опять один.

Тебе слово даю.

Уже обляпала деревья красками осень, на лугах проседь.

И тучи пока не бегут, и грома не было тут, но числа подвинуться ласково просят.

Этот грёбанный день сурка, мне на постой закатит лень-рукав.

Или просто судьба жить так, жизнь чтобы топала до потерь меня.

И вроде бы я в делах, вроде бы до потов работаю, как пчела.

Но налезает пелена снова, мозги на вертелах.

Я ненавижу ночь, в которой я один.

В темноте моей вчера снова мигает фотокартами,

Но мне уже хватит как-бы повторов до седин.

Я не могу не думать об этом.

Голову забиваю, переживаю конкретно.

Перед глазами опять ты после душа, вкусная живая конфета.

Ты если тут, то подойди сюда,

И зажги огонь ведь уже в груди руда.

Голова не моя, голова — край как больна,

Говорить, знай, так нельзя, забирать в рай пацана.

Припев:

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(Темнота меня обнимет и молчит).

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(И мои все дни отныне палачи).

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(Темнота меня обнимет и молчит).

Как жаль, что нет тебя со мной сейчас.

(И мои все дни отныне палачи).

Пацан грустит в душе, грустит в чужой стране.

И не находит себе места среди ветров душой на корабле.

Пока пацан в армейском сапоге, пока пацан в тюрьме —

Мысли в табаке, птицы в далеке.

Пока пацан там пашет вахтами, где-то, дождь капает с неба.

Слякоть и сера или вьюга больно его цапает снегом гадко и мерзко.

в моменты забвений думы не до лета, о любимой мысли — без тени сомнений.

Истерзанный изменой мозг, но готовый ловить опять без меры те жмени.

Хотя этой и той сыт по горло, где-то там город мой спит спокойно.

В который я вернусь однажды, чтобы замолевать все, что мучило и быть с тобою.

Сочиняю каждый день этот миг: когда смогу снова к тебе подойти.

Я с поезда слезу, сойду с корабля.

Оковы сниму и мои сапоги.

Скажу я: Смотри!

Все, что спасало меня — это ты лишь в груди.

И ты вскрикнешь, увидев меня у двери… И заплачешь, и примешь цветы.

Да, я улыбаюсь, думая об этом.

Упиваюсь этим выдуманным моментом.

Зарываюсь носом в подушку и снова заснуть пытаюсь зачем-то.

А время бежит, время торопится по-любому и в этой глуши.

И скоро машины будут съедать дорогу до того дома, где живешь ты.

Ты — голова от которой край как больна.

Баллада Синдбада плывет…

Плывет по волнам…

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

К тебе я доплыву, к тебе я долечу.

Тебя я обниму, другого не хочу.

Мен құстардың жақын арада оңтүстікке ұшатынын көремін, суық пен бораннан,

Аштық пен дауыл, бірақ мен мұнда қайтадан жалғыз боламын.

Мен саған сөзімді беремін.

Күз ағаштарды бояумен көмкеріп, шабындықтағы сұрғылт түсті.

Бұлттар әзірге соқпайды, бұл жерде күн күркіреген жоқ, бірақ сандар қозғалуды сұрайды.

Бұл лас күн, мен күту үшін жалқаулық жеңімді жинаймын.

Немесе тағдыр осылай өмір сүрді, өмір мені жоғалтады.

Ал мен бизнеспен айналысатын сияқтымын, ара сияқты тер төгетін сияқтымын.

Бірақ жамылғы қайтадан түсіп жатыр, милар шашлықта.

Мен жалғыз қалған түнді жек көремін.

Менің қараңғылығымда, кеше фотокарталармен қайтадан жыпылықтайды,

Бірақ менде шаштар ағарғанша қайталаулар жеткілікті.

Мен бұл туралы ойлауды тоқтата алмаймын.

Мен бас соғамын, мен арнайы тәжірибе аламын.

Душтан кейін тағы да менің көз алдымда, дәмді тірі кәмпит.

Егер сіз осында болсаңыз, онда келіңіз,

Ал от жағыңыз, өйткені кеудеңізде кен бар.

Бас менікі емес, басы қатты ауырды,

Білесің бе, сен олай сөйлей алмайсың, баланы жұмаққа апар.

Хор:

Қазір қасымда болмағаның қандай өкінішті.

(Қараңғы мені құшақтап, үнсіз).

Қазір қасымда болмағаның қандай өкінішті.

(Ал енді менің барлық күндерім - жазалаушылар).

Қазір қасымда болмағаның қандай өкінішті.

(Қараңғы мені құшақтап, үнсіз).

Қазір қасымда болмағаның қандай өкінішті.

(Ал енді менің барлық күндерім - жазалаушылар).

Баланың жаны мұңды, Бөтен елде мұң.

Ал жаны кемеде отырып желдің арасынан өзіне орын таппайды.

Бала әскери етікте болған кезде, бала түрмеде жатқанда -

Темекідегі ойлар, алыстан құстар.

Бала сол жерде ауысыммен жер жыртып жатқанда, бір жерде аспаннан жаңбыр тамшылайды.

Шалшық пен күкірт немесе боран оны қармен ауыр, жиіркенішті және жаман тырналады.

ұмытылған сәттерде ойлар жазға дейін емес, сүйікті ой туралы - күмәнсіз.

Ми сатқындықпен қиналған, бірақ дәл сол қысымды өлшеместен қайтадан ұстауға дайын.

Анау-мынау тойса да, бір жерде менің қалам тыныш ұйықтап жатыр.

Мен бір күні мені қинағанның бәрі үшін дұға ету үшін және сенімен бірге болу үшін ораламын.

Күн сайын мен осы сәтті құрастырамын: мен сізге қайтадан келе аламын.

Мен пойыздан түсемін, кемеден түсемін.

Мен шынжырларымды, етігімді шешемін.

Мен айтамын: Қараңдар!

Мені тек кеудемдегі сен ғана құтқарған.

Ал сен мені есіктен көргенде айқайлайсың... Ал сен жылап гүлдерді қабылдайсың.

Иә, соны ойлап күлемін.

Мен осы ойдан шығарылған сәтке ризамын.

Мен мұрнымды жастыққа көміп, бір себептермен қайтадан ұйықтауға тырысамын.

Ал уақыт өтіп жатыр, уақыт қалай болса да асығыс және мына айдалада.

Жақында көліктер сіз тұратын үйге апаратын жолды жейді.

Сіз шеті ауыратын бассыз.

Синдбад балладасы қалықтайды...

Толқындарда жүзу...

Мен саған қарай жүземін, саған ұшамын.

Мен сені құшақтаймын, басқасын қаламаймын.

Мен саған қарай жүземін, саған ұшамын.

Мен сені құшақтаймын, басқасын қаламаймын.

Мен саған қарай жүземін, саған ұшамын.

Мен сені құшақтаймын, басқасын қаламаймын.

Мен саған қарай жүземін, саған ұшамын.

Мен сені құшақтаймын, басқасын қаламаймын.