На юг - Рем Дигга

Мой огонь не потух, он внутри.

С ним во тьму иду, полный им.

Туда вперёд стоит, где грозный вид.

В небо тянутся худые, больные кроны ив.

Мой путь далёк, в ту степь зла, я угрюмый путник.

Мой рэп - дар, её укутал лучше, в мрак.

Сел, сам жду кулака над головой.

Нам все знак.

Я поневоле недовольный сукин сын.

На поле боя пропускаю хуки в щи.

Довольно больно, кто-то бы напуган был.

Но я пру, как бык, а они бьют, как ты.

По полям в сапогах, мимо нив и мин.

Мы - они, тир един.

Сошел с оси в дыру, мир летит..

Беру щит и меч, хочу жить и быть.

Уходит караван во тьму вдаль,

Там ивы чёрные-чёрные, жуть, мрак.

Там реки мёртвых рыб, павших птиц, павших нас,

Но я вернусь, знай.

Лапа раздора как плющ, как спрут

Если поверну, меня не поймут.

Родная, не горюй, не зови, не забудь.

Когда там, вдали, растворюсь в дыму.

Выходит караван на юг, уходит в темноту.

Каждый взял свою мечту, чтобы она грела там в аду.

Новая боль - забытый сон.

Дослан в патронник патрон.

Кто покусился на мой дом, будет похоронен в нём.

Уходит караван на юг, там, где с дерева чехлы дают в дар.

Где демоны войны поют нам всем.

Раскаленными дулами в такт, е.

Бить и бить - это мой инстинкт,

Если мир как ринг, если он в крови.

За спиной мой дом, там мой ангел спит,

Открыл рот на них, сука?

Не вопрос, лови!

Уходит караван на юг рано поутру.

В руках держу любовь, молчу.

Я просто не дышу.

Трогаю пряди жгучи рукой.

Просто их гладить лучше всего.

Но демонов видели здесь за рекой,

И снова собирают мужиков.

Уходит караван на юг, набитый донельзя разгруз.

Свинцовые слезы травят на пульс.

Слезы совсем другие на вкус.

Собираюсь в путь, как все.

С нею я пять минут тут, как сел.

Грею в руках, держу, жду рассвет.

Осколки былого приходят ко мне

На лугах зелёных в траве.

Я целовал колени, горел,

Вольный, как ветер с этих степей.

Ох, если б я знал о с*ке войне,

Что задымят родные поля,

Ты закричишь: "Смотри, нивы горят!"

Но я тебе клянусь: кто ступил с мечом,

Родная, сюда - он это сделал зря.

Уходит караван на юг, горизонт вдали кровью залит.

Запах пота там, пороха, пойла, запах жженой конопли.

Грязная лапа лезет в мой дом.

Бесцеремонный мерзкий г*ндон.

Время показать клыки.

Кто здесь папа, ферзь кто и дон.

Накрытый бруствер сдул всех.

Малый успех.

Но мы - ненужный груз двести.

Далее путь в лес.

Демоны где там, за рекою.

Взгляд тени ловит под козырьком.

Караван ожил?

Родной земле поклон.

Кто я без этих полей?

Ну кто я без этих полей, скажи мне.

Стонут те, что в огне, и мне с ними только гореть.

Кто без этих волос?

Кто без этих я рук, родных мне?

За их жизнь готов умереть.

Моя Родина, родная, добрая земля.

Моя Родина, одна ты у меня.

Родина, терпи!

Родная земля.

Моя Родина, одна ты у меня...

Менің отым сөнген жоқ, ішінде.

Мен онымен бірге қараңғылыққа барамын, оларға толы.

Алдында стендтер, онда қорқынышты көрініс.

Талдардың жұқа, ауру тәждері аспанға созылады.

Менің жолым ұзақ, сол зұлым далаға, Мұңлы саяхатшымын.

Менің рэпім - бұл сыйлық, оны қараңғылықта жақсы ораған.

Мен басымды жұдырықпен күтіп отырдым.

Біз бәріміз белгіміз.

Мен құлықсыз қаншықпын.

Майдан даласында қырыққабат сорпасында ілмектерді сағындым.

Өте ауыр, біреу қорқады.

Бірақ мен өгіздей тепсем, олар сен сияқты ұрады.

Етіктегі өрістер арқылы, өткен өрістер мен шахталар.

Біз олармыз, атыс алаңы бір.

Осьтен тесікке түсіп, әлем ұшады ..

Қолыма қалқан мен қылыш, Мен өмір сүргім келеді, болғым келеді.

Керуен қараңғыда кетеді,

Талдар қара-қара, сұмдық, қараңғылық.

Өлі балықтардың өзендері, құлаған құстар, құлаған біздер,

Бірақ мен қайтамын, білесің.

Келіспеушіліктің табаны шырмауықтай, сегізаяқтай

Мен бұрылсам, олар мені түсінбейді.

Қымбаттым, қайғырма, қоңырау шалма, ұмытпа.

Онда, алыс жерде, мен түтінге еримін.

Керуен оңтүстікке кетеді, қараңғылыққа кетеді.

Әркім өз арманын тозақта жылыту үшін қабылдады.

Жаңа ауру - ұмытылған арман.

Камераның картриджіне жіберілді.

Кім менің үйіме басып кірсе, сол үйге жерленеді.

Керуен оңтүстікке қарай кетеді, онда ағаштан жасалған жамылғылар сыйлыққа беріледі.

Соғыс жындары бәрімізге ән айтатын жерде.

Қып-қызыл тұмсықпен, е.

Соқ және соққы менің инстинктім

Дүние жүзіктей болса, қанында болса.

Артымда үйім, періштем ұйықтап жатыр,

Оларға аузымды аштым, қаншық?

Мәселе жоқ, алыңыз!

Керуен таңертең ерте оңтүстікке жол тартады.

Махаббатты қолымда ұстаймын, үндемеймін.

Мен жай ғана тыныс алмай жатырмын.

Мен жіптерге қолыммен тигіземін.

Оларды тек үтіктеу жақсы.

Бірақ жындар өзеннің арғы жағында көрінді,

Олар қайтадан ер адамдарды жинайды.

Керуен жүк түсіруге толы оңтүстікке қарай кетеді.

Қорғасынның көз жасы импульсті улайды.

Көз жасының дәмі мүлдем басқаша.

Мен де басқалар сияқты келе жатырмын.

Мен онымен бес минут отырдым.

Қолыма жылытамын, ұстаймын, таңды күтемін.

Маған өткеннің үзінділері келеді

Шөптегі жасыл шалғындарда.

Мен тіземді сүйдім, күйдірдім,

Мына далалардан желдей еркін.

О, мен қаншық соғыс туралы білсем

Туған жердің түтінін төгетінін,

«Қарағым, егістік өртеніп жатыр!» деп айқайлайсың.

Бірақ мен саған ант етемін: семсермен қадам басқан,

Қымбаттым, міне, ол мұны бекер жасады.

Керуен оңтүстікке аттанады, алыстағы көкжиек қанға толы.

Ол жақта тердің иісі, мылтық, шұңқыр, күйген кендірдің иісі.

Менің үйіме кір табан кіріп келеді.

Салтанатсыз сұмдық.

Азу тістерді көрсететін уақыт.

Мұндағы әке кім, патшайым және дон кім.

Жабық парапет барлығын ұшырып әкетті.

Кішкентай табыс.

Бірақ біз екі жүздік қажетсіз жүкпіз.

Орманға баратын жол.

Жындар бар жерде, өзеннің арғы жағында.

Көлеңкенің көрінісі күнқағардың астына түседі.

Керуен тірі ме?

Туған жерге тағзым.

Бұл өрістерсіз мен кіммін?

Ендеше, бұл өрістерсіз мен кіммін, айтыңызшы.

Отқа оранғандар ыңырсып, мен олармен бірге күйе аламын.

Бұл шашсыз кім бар?

Бұл қолдарсыз кім мен үшін қымбат?

Өмірлері үшін өлуге дайын.

Туған жерім, аяулы, мейірімді өлкем.

Отаным, жалғызымсың.

Отан, сабырлы бол!

Отан.

Отаным, сен мен үшін жалғызсың...