Одна минута - Рем Дигга

Мои места — чертоги дна, там поёт тоска.

Я здесь диггером копал ответ, но не отыскал.

Без ума, без сна вгрызался в ил тут мой батискаф

Где весна?

Где все те, с кем кеды до дыр затаскал?

Провинциальный быт, броский колорит.

С кем мы вместе жили, любили, взлетали, падали?

(Где же вы, браты?)

И в ночи слезы, да мольбы.

Их в зал схоронил и молчит, в прозах монолит.

Боже, их прими, не гневись, не гони.

Я такой же как они, ты же это знаешь, Боже.

Пофиг до всего, как всегда, но не до весны.

Умереть сегодня страшно, а когда-нибудь и можно.

Судьбу каким аршином мерить?

Смерть всегда находит причину в любой из наших серий.

Вечно ждём небесной манны сказочных времен.

Мы не помним как родились, не заметим как умрем.

Летят чередой мгновения

И сквозь пальцы в низ сыплет песок.

И 100 лет еще нам до забвения,

Еще минута и вечный сон.

И все летят чередой мгновения,

И сквозь пальцы в низ сыплет песок.

Целых 100 лет еще нам до забвения,

Еще минута, одна минута, и вечный сон.

Стрелы на путях помнят, знают, что бывает.

Время не коньяк, люди погибают, покидают белые как яд,

Что летит по вене, как Феррари.

Старые как я, когда-то мечтали, но пропали.

Это печаль, с камня на меня глаза,

Старого надежного кента с моего двора.

От чего же он теперь в земле под камнями в розах?

Этот безразличный окоянный космос!

Всё сходит с рук ей всегда, злая сука-судьба!

Зачем молчат небеса!

Всё дают ей решать - это жутко, но так

- Кому пухом земля.

Всё сходит с рук ей всегда, злая сука-судьба!

О чём кричит тишина?

И не звука в ушах, когда в муках душа -

Пухом земля!

Летят чередой мгновения

И сквозь пальцы в низ сыплет песок.

И 100 лет еще нам до забвения,

Еще минута, одна минута, и вечный сон.

И все летят чередой мгновения,

И сквозь пальцы в низ сыплет песок.

Целых 100 лет еще нам до забвения,

Еще минута, одна минута, и вечный сон.

Менің орындарым – түбінің залдары, Сағыныш ән салады сонда.

Жауабын осы жерден қазғышпен қаздым, бірақ таппадым.

Ақылсыз, ұйқысыз ваннам лай қазып алды

Көктем қайда?

Сіз кроссовкаларыңызды шұңқырға сүйреп апарғандарыңыз қайда?

Провинциялық өмір, тартымды түс.

Кіммен бірге тұрдық, сүйдік, ұшып кеттік, құладық?

(Бауырларым қайдасыңдар?)

Ал түнде көз жасы төгіліп, дұға оқылады.

Ол оларды залға жерледі және үнсіз, прозадағы монолит.

Алла қабыл ет, ашуланба, айдама.

Мен де солар сияқтымын, оны өзің білесің, Құдай.

Әдеттегідей бәріне мән бермеңіз, бірақ көктемге дейін емес.

Бүгін өлу қорқынышты, бірақ бір күні сіз өле аласыз.

Тағдырды өлшейтін өлшем қандай?

Біздің кез келген сериалымызда өлім әрқашан себеп табады.

Біз әрқашан таңғажайып уақыттардың көктегі маннасын күтеміз.

Қалай туылғанымыз есімізде жоқ, қалай өлгенімізді де байқамаймыз.

Сəттер зымырап өтіп жатыр

Ал саусақтардың арасынан құм құйылады.

Біздің ұмытуымызға әлі 100 жыл бар,

Тағы бір минут және мәңгілік ұйқы.

Әркім бірнеше сәтте ұшады,

Ал саусақтардың арасынан құм құйылады.

100 жыл бойы біз әлі ұмытуымыз керек,

Тағы бір минут, бір минут және мәңгілік ұйқы.

Жолдардағы көрсеткілер есте сақтайды, олар не болып жатқанын біледі.

Уақыт коньяк емес, адамдар өледі, ақтар уланады,

Бұл Феррари сияқты тамыр арқылы ұшады.

Мен сияқты кәрілер бір кезде армандады, бірақ жоғалып кетті.

Бұл мұң, тастан маған көз,

Менің ауламнан ескі сенімді кент.

Неліктен ол қазір раушан гүлдеріндегі тастардың астында жерде жатыр?

Бұл бей-жай тозақ ғарыш!

Ол әрқашан құтылады, зұлым қаншық тағдыр!

Аспан неге үнсіз?

Әркім оған шешім қабылдауға мүмкіндік береді - бұл қорқынышты, бірақ солай

- Кім тыныш жатыр.

Ол әрқашан құтылады, зұлым қаншық тағдыр!

Тыныштық не туралы?

Жан азапта болған кезде құлаққа дыбыс емес -

Жер астында!

Сəттер зымырап өтіп жатыр

Ал саусақтардың арасынан құм құйылады.

Біздің ұмытуымызға әлі 100 жыл бар,

Тағы бір минут, бір минут және мәңгілік ұйқы.

Әркім бірнеше сәтте ұшады,

Ал саусақтардың арасынан құм құйылады.

100 жыл бойы біз әлі ұмытуымыз керек,

Тағы бір минут, бір минут және мәңгілік ұйқы.