Кто Как - Рем Дигга

Я разбил голову себе давно об угол твердый ковчегов новых, рассыпался духом от

пугал мертвых,

Вбили таран мне в клетку и просквозило душу, увядший в пыли я, в ранах,

в плевках.

Тут на мосту у края бездны, латаю чресла, развинченный воздух глотаю с бензом,

Палю по сторонам в строю немой дружины, чахнувшей в жижи отходов,

солнце молю я оставить нам.

А мир бьет в барабан и сыплет искры в кружки, устало валю, таковой сюжет

прочуханный давно.

В прокуренном пальто, в руинах тлелых обещаний, влекомый вомпоминаниями,

ищу профуканный патрон.

Мне осень дышит в лицо, уши да глаза закрыты, и не нищий — простой,

Я глотаю желтые слюни, жженные будни, но кругом кипит все вижу я и слышу,

постой напарник.

Нам поведай, в чем тут суть, коли есть деньги на патроны, на еду тоже есть

чуть-чуть,

Где-то может быть, а мы не видим или забыл нас люд, как бы так нам замутиться,

пообедать и уснуть.

Дрема ветхих глазниц, где дрема, мервый нервный процесс как кома.

Монотонно отцветают розы, оседает крона.

Еще не ноют кости в руках, ногти молоды, только многих уж не носит земля

Их следы заметет, затусует песком, цветы для имен, здесь ком.

И мне тут оставаться, я один из миллионов, кто запретов не стремался

Запутанный в стрелках среди запуганных ц*лок, покоцанный белкой давно уж

прозрел я.

Вкусил по-взрослому бублика, увидел, слезы вытирают мамуле как

Залы суда, нал и еда, кто, бл*дь, в ответе за пацанов, что там умирает от

тубика, а?

Я всех преконов не пойму, можно ли также верить чисто как иконам мне попу?

Правда ли грешен я, что таким не падал в ноги, лба не бил?

Что я верил в храм, не в них?

Убогий рваный мир.

Я не шарю, браток, или может ты умнее, расскажи как нужно жить мне в мире

взрослых брадобреев?

Просвяти Емелю, что нынче тяжелее: как надо провести в сочельник или же чадо

покрестить без денег?

И суждено молчать, не потревожить дабы, владельцев барского плеча,

белых вельможей знатных

Помимо клятвы Гиппократа, нас попросят сходить на х*й, если не положим чисел в

лапу.

И это глюки или вижу?

Как доят Эскулапы дедов, старушек обездвиженных.

Это не прикол, дорогой мой, это не «Интерны», стыд непомерный!

Ах, с*ка,

ненавижу вас всех…

Ну, что мы деда бравая кокарда, удивлен, что победы нету?

Нынче свастика на

партах

Я сам,

, у нас сегодня не для кителей медали — для ломбардов.

И это краткая затравка, ты в праве брови приподнять, подумать: «Нагавкал,

как собака!»

Наплакал тут с добавкой, сразу и обо всем, да, пусть хоть так!

Главное,

чужда псу двоякая заправка.

Мое время уйдет, если оно есть, вообще, ведь порой не понимаю просто живу здесь

зачем,

Но коли есть любовь и свет, которых мало, то мне во имя такого тянуть по жизни

серый крест за честь.

Мен баяғыда жаңа кемелердің қатты бұрышында басымды сындырдым, рухта құладым

өлгендерді қорқытты

Олар менің торыма қошқарды айдап, жанымды тесіп өтті, мен шаңда, жараларда,

түкіріп.

Міне, тұңғиық шетіндегі көпірде белімді жамап жатырмын, бос ауаны бензинмен жұтып жатырмын,

Мен мылқау отрядтың қатарында бүйірден оқ жаудырамын, қоқыс шламына батып,

Күнді бізге қалдыруыңызды өтінемін.

Ал әлем барабан соғып, кружкаларға ұшқын құяды, мен шаршадым, сюжет осындай

ұзақ уақыт бойы ескірген.

Түтіндеген пальтода, лаулаған уәделердің қирандыларында, естеліктер тартылған,

Мен ластанған картриджді іздеп жүрмін.

Жүзімде күз тыныстайды, құлақ-көз жұмылып, қайыршы емес қарапайым,

Мен сары сілекейді, күйдірілген жұмыс күндерін жұтып қоямын, бірақ бәрі қайнап жатыр, мен көремін және естимін,

серіктес болу.

Айтыңызшы, патронға ақша болса, тамаққа да ақша бар

кішкене,

Бұл бір жерде болуы мүмкін, бірақ біз көрмейміз немесе адамдар бізді ұмытып кетті, біз қалайша бұлай шатасамыз,

түскі ас пен ұйықта.

Тозған көз ұяларының ұйқысы, ұйқы қай жерде, өлі жүйке процесі комаға ұқсайды.

Раушандар монотонды түрде солып, тәж орнығады.

Қолдың сүйектері әлі ауырмайды, тырнақтар жас, тек жер енді көп кимейді

Олардың ізі сыпырылып, құм басқан, есімдерге гүл, мында ком.

Ал мен осында қалуым керек, мен тыйымдарды іздемеген миллиондардың бірімін

Ұзақ уақыт бойы қорқып қалған қалың топтың арасында жебелерге оралған, покотса тиін

Мен жетілдім.

Мен үлкендер сияқты бауырсақтан дәм таттым, анамның көз жасын сүрткенін көрдім

Сот залдары, қолма-қол ақша мен тамақ, сонда өлетін ұлдарға кім жауапты

туба, иә?

Мен барлық алғышарттарды түсінбеймін, менің есегіме белгішелер сияқты таза сену мүмкін бе?

Осылай аяғыма жығылмаған, маңдайымды соқпаған күнәкармын ба?

Мен оларға емес, ғибадатханаға не сендім?

Бейшара жыртылған дүние.

Мен әуре болмаймын, аға, сен ақылдырақ шығарсың, маған бұл дүниеде қалай өмір сүруім керек екенін айт.

ересек шаштараздар?

Емеляны ағартыңыз, қазір не қиын: Рождество кешін немесе баланы қалай өткізу керек

ақшасыз шомылдыру рәсімінен өту керек пе?

Ал қожайынның иығына бас иетіндей үндемей, мазаламау тағдыры жазылған.

асыл ақ дворяндар

Гиппократ антына қоса, егер сандарды қоймасақ, бізден x * d-ге өтуді сұрайды.

табан.

Бұл ақаулық па, әлде мен оны көріп тұрмын ба?

Эскулапий аталарды қалай сауады, қозғалмайтын кемпірлер.

Бұл әзіл емес, жаным, бұл «Интерн» емес, ұят шектен тыс!

Әй, қаншық

Мен бәріңді жек көремін...

Ендеше, қайран атамыз қайран, Жеңіс жоқ деп таң қалдық?

Бүгін свастика бар

мектеп парталары

Мен өзім,

, бүгін бізде ломбардтарға арналған тондар үшін медальдар жоқ.

Ал бұл қысқа тұқым, сіз қасыңызды көтеруге құқығыңыз бар, ойланыңыз: «Пісіру,

ит сияқты!»

Мен мұнда қоспамен жыладым, бірден және бәрі туралы, иә, солай болса да!

Ең бастысы,

итке жат жанармай құю.

Менің уақытым өтеді, егер бар болса, мүлдем, өйткені мен кейде түсінбеймін, мен осында тұрамын

неге,

Бірақ махаббат пен нұр бар болса, олар аз болса, солардың атынан мен өмірден өтемін

құрмет үшін сұр крест.