Тихие города - Ольга Воронец

Ой, завьюжила, запорошила

Настоящая зима.

Говорят, что я тобою брошена,

А я оставила сама.

Говорят, что я тобою брошена,

А я оставила сама.

Ой, заснежены травы росные,

На полях лежит печаль.

Говорят, что я жалею прошлое,

А мне нисколечко не жаль.

Ой, закрыл туман небо синее,

Хмурый день в родном краю.

Говорят, что я не очень сильная,

А я за счастье постою.

Говорят, что я не очень сильная,

А я за счастье постою.

Сердце просится в дали снежные,

На просторные поля.

Говорят, что я не очень нежная,

А это знаю только я.

Говорят, что я не очень нежная,

А это знаю только я.

О, завюжила, запорошила

Нағыз қыс.

Олар мені сен тастап кетті дейді,

Ал мен өзімді тастап кеттім.

Олар мені сен тастап кетті дейді,

Ал мен өзімді тастап кеттім.

О, шық шөптер қарлы,

Қайғы егістікте жатыр.

Өткенге өкінемін дейді

Ал мен мүлде өкінбеймін.

О, көк аспанды тұман басып,

Туған жердегі қаралы күн.

Олар мені онша мықты емес дейді

Ал мен бақыт үшін тұрамын.

Олар мені онша мықты емес дейді

Ал мен бақыт үшін тұрамын.

Жүрек сұрайды қарлы қашықтықты,

Кең алқаптарға.

Мен өте жұмсақ емеспін дейді,

Ал мұны мен ғана білемін.

Мен өте жұмсақ емеспін дейді,

Ал мұны мен ғана білемін.