Мой костёр в тумане светит - Ольга Воронец

Мой костёр в тумане светит,

Искры гаснут на лету…

Ночью нас никто не встретит,

Мы простимся на мосту.

Ночь пройдёт, и спозаранок

В степь далеко, милый мой,

Я уйду с толпой цыганок

За кибиткой кочевой.

На прощанье шаль с каймою

Ты на мне узлом стяни!

Как концы её, с тобою

Мы сходились в эти дни.

Кто-то мне судьбу предскажет?

Кто-то завтра, сокол мой,

На груди моей развяжет

Узел, стянутый тобой?

Вспоминай, коли другая,

Друга милого любя,

Будет песни петь, играя

На коленях у тебя!

Мой костёр в тумане светит,

Искры гаснут на лету…

Ночью нас никто не встретит,

Мы простимся на мосту.

Тұмандағы отым жарқырайды

Ұшқындар ұшқанда сөнеді...

Түнде бізді ешкім қарсы алмайды

Көпірде қоштасамыз.

Түн өтеді, таң атады

Алыс далада, жаным,

Мен сығандар тобымен кетемін

Көшпелі кибитканың артында.

Жиекпен қоштасу орамал

Сіз мені түйіндейсіз!

Мұның соңы қалай, сіздермен

Осы күндері араласып кеттік.

Менің тағдырымды біреу айта ма?

Біреу ертең, сұңқарым,

Кеудемде шешіледі

Сіз тартқан түйін?

Есіңізде болсын, егер басқа болса

Қымбатты дос, сүйікті

Ойын кезінде ән айтады

Тізеңізде!

Тұмандағы отым жарқырайды

Ұшқындар ұшқанда сөнеді...

Түнде бізді ешкім қарсы алмайды

Көпірде қоштасамыз.