Речной трамвай - Олег Митяев, Константин Тарасов

По самой длинной улице Москвы,

По самой тихой улице Москвы,

Где нет листвы, но много синевы,

Там наш трамвай скользит вдоль мостовых.

Москва-12 — он не ледокол.

Здесь не нужны ни песни, ни слова.

И мне с тобой так просто и легко,

Да и Москва-речушка — не Нева.

А в летних парках развеселья дым,

Легка любовь и ненадежна грусть,

И мы на это с палубы глядим,

Сюжет той пьесы зная наизусть.

Но наш вояж на счастье обречен.

И не вспугнуть бы это невзначай.

И лишь плеча касается плечо,

Когда волна волнует наш трамвай.

От столкновений на бортах клеймо.

О, наши судьбы, словно корабли,

Немного краски, — временный ремонт, —

И вот опять мы в плаванье ушли.

Конечный пункт, асфальтовый причал,

Мы сходим в жизнь, покинув тихий рай,

Ах, если б нас до старости качал

Москва-12, старенький трамвай.

Мәскеудегі ең ұзын көшенің бойында,

Мәскеудегі ең тыныш көшеде,

Жапырақтары жоқ, бірақ көгілдір көп жерде,

Онда біздің трамвай көпірлер бойымен сырғанайды.

Мәскеу-12 мұзжарғыш емес.

Мұнда ән де, сөз де қажет емес.

Сізбен бірге мен үшін өте қарапайым және оңай,

Иә, және Мәскеу өзені Нева емес.

Жазғы ойын-сауық саябақтарында түтін бар,

Жеңіл махаббат пен сенімсіз қайғы,

Біз палубадан қараймыз,

Ол пьесаның сюжетін жатқа білемін.

Бірақ біздің бақытқа баратын саяхатымыз жойылды.

Және оны кездейсоқ қорқытпау үшін.

Иығына тек иық тиеді,

Толқын біздің трамвайды алаңдатқанда.

Стигманың бүйірлеріндегі соқтығыстардан.

О, біздің тағдырларымыз кеме сияқты

Кішкене бояу, - уақытша жөндеу, -

Міне, тағы да суға түстік.

Соңғы нүкте, асфальт тіреуіш,

Тыныш жұмақ қалдырып, өмірге түсеміз,

Әй, бізді қартайғанша тербетсе ғой

Мәскеу-12, ескі трамвай.