Кандалакша - Олег Митяев, Константин Тарасов

Большой лохматый пес в промозглой Кандалакше,

Такой же белизны, как кольская зима.

По черному песку несется белым флагом,

И тихо в пелене скрывается корма.

Припев:

Баркас, давно на берег списанный, лежит

Вверх дном, лаская ребрами

Ветров просоленные волосы,

И сон про море видит Белое.

«Пора!"-- маяк зовет настойчиво,

И в бухте так остаться хочется.

Зачем же, пролетая, птица белая кричит,

Что не вернусь.

Отходит, поворчав, от мокрого причала

Вдыхающий туман попутный сухогруз.

И, не мигая, вслед блестят сырые скалы,

И хочется кричать, что я еще вернусь.

«Вернусь!

Вернусь!

Вернусь!»

-- дробятся по Хибинам

Чуть слышные слова сквозь чаек голоса,

И волны их несут, сутулясь, как дельфины,

К фигуркам на песке- твоей, и, рядом, пса.

Припев:

Мне вспомнится в пути безлюдном неоднажды

Причалов тишина, оглохшая в шторма,

И ты, и добрый пес в промозглой Кандалакше,

Такой же белизны, как кольская зима.

Қандалакшадағы үлкен жүнді ит,

Кола қысындағыдай ақтығы.

Қара құмның үстінде ақ жалау желбіреді,

Және тыныштықпен қорапта тамақ жасырады.

Хор:

Баяғыда жағадан шығарылған ұзын қайық жатыр

Төңкеріп, қабырғасын сипап

желмен тұздалған шаш,

Ал ол Ақ теңізді түсінде көреді.

«Уақыт келді!» - маяк табанды түрде шақырады,

Ал мен шығанақта қалғым келеді.

Неге, ұшады, ақ құс айғайлайды,

Мен қайтып келмеймін деп.

Ылғал пирстаннан күңіреніп кетеді

Жүк кемесі өтіп бара жатқан тұманды жұту.

Ал жыпылықтамай, артта дымқыл тастар жарқырайды,

Ал мен қайтамын деп айқайлағым келеді.

«Мен қайтып келемін!

Мен қайтып келемін!

Мен қайтып келемін!

- Хибиниде ұсақталған

Шағалалардың дауысы арқылы әрең естілетін сөздер,

Толқындар дельфиндер сияқты еңкейіп, оларды алып жүреді,

Құмдағы фигураларға - сенікі, ал оның жанында ит.

Хор:

Бір кездері қаңырап бос қалған соқпақ есімде

Дауылда саңыраулық үнсіздік,

Қандалакшадағы жақсы ит те, сен де,

Кола қысындағыдай ақтығы.