The Grave-Earth's Son - Nightbringer

Listen ye unto the untamable tempest

That quiver the gravemount on this eve.

The mysterium exhumed at the dismal shriek of Death’s untimely exclamation.

Where the thorn-blessed flock of Shemyaza led me

To the gloom of the Holy murderer’s noose

As he who in pride wears

The mark of lawless passion.

To hang in led-black secrecy,

To fall into the depths of the spectral oracle

and pluck the twisted sigils of Hel’s rat-torn arcana,

All within Erebus' sun-blotting silence.

And from this inverted elevation bless the blackest soil

With my soul’s mercurial seed,

The marrow of my dreams shed at the ninth bell’s strike,

In a death-rattle or a weird cry of ghoulish lechery.

To saturate the damp dungeon beneath,

That the matrix of sepulchral transformation

May give birth to Unnature’s malformed godchild.

My Will made manifest,

My shape deified in abnormalities unbearable for all senses,

Hidden in the grave-earth's occultation.

And only but for tthe Shadow’s black dog to uncover,

He who pass the archon’s perilous gates

At the crossroads of interstellar pathways.

Yet at the clamor of the Dragon’s opened eye,

Shall even he fall lifeless down

As I reach out to steal the fire of divine destiny.

Yes, I seize my self-made self,

The sacred offering of my wretched and withered persona

And let It suckle from my heart’s rubine fountain.

The life-blood of Adam’s kin coursing through

The phantasmal trenches made clay,

Yet boiling from pleromal Fire

This I give as fodder for the one secret son of Belial

And my recalled atavistic awakening.

Тыңдаңдар баспас дауыл

Бұл осы қарсаңдағы ең үлкен төбе.

Жұмбақ өлімнің мезгілсіз лебізінің қайғылы айқайымен ашылды.

Шемязаның тікенді берекелі отары мені қайда апарды

Қасиетті қанішердің қараңғылығына

Тәкаппарлықпен киетін адам сияқты

Заңсыз құмарлықтың белгісі.

Жарықдиодты қара құпияны сақтау үшін,

Спектрлік ораклдың тереңдігіне түсу

және Хелдің егеуқұйрықпен жыртылған арканасының бұралған сигильдерін жұлып алыңыз,

Мұның бәрі Эребустың күн сәулесін түсіретін үнсіздігінде.

Ал осы төңкерілген биіктіктен ең қара топырақты жарылқа

Менің жанымның сынапты дәнімен,

Тоғызыншы қоңырау соғылғанда, арманымның кемігі төгілді,

Өлім дірілінде немесе сұмдық пиғылдың оғаш айқайында.

Астындағы дымқыл зынданды толтыру үшін,

Бұл матрицаны қабірлік түрлендіру

Табиғаттың дұрыс емес құдай баласын дүниеге әкелуі мүмкін.

Менің болған еркім,

Менің пішінім барлық сезім үшін тыйым салынбайды,

Бейіт-жердің оккультациясында жасырылған.

Көлеңкенің қара иті ашса ғана,

Архонның қауіпті қақпасынан өткен

Жұлдызаралық жолдардың қиылысында.

Айдаһардың ашылған көзінің айқайында,

Тіпті жансыз құлап кете ме?

Мен Құдай тағдырының отты ұрлауға ұмтыламын.

Иә, мен өз  өзімді   ұстаймын 

Менің бейшара әрі қурап қалған тұлғамның қасиетті тартуы

Ол менің жүрегімдегі рубин бұлағынан емізсін.

Адамның туыстарының өмірлік қаны өтіп жатыр

Фантастикалық траншеялар саздан жасалған,

Дегенмен плеромальды өрттен қайнап жатыр

Мұны мен Белиалдың бір құпия ұлына жем ретінде беремін

Менің атавистік ояну есіме түсті.