Свидание - Nautilus Pompilius

Лампа картины разваленный стол

Все это пляшет последний раз в жизни

Все это бьется в бессильи об пол

И чем слабее, тем звуки капризней.

С силой толкая меня из тепла

И замирая на каждом шагу

Как бы опять моя смерть не пришла

Я ее видеть уже не могу

Трогая люстры витает по залам

Чувствую жалость во взглядах ко мне

Если бы смерть от меня отказалась

Я бы уснул в летаргическом сне

А вот и невеста с косой на плече

Саваном белым как легкой фатой

Машет боится — обратно ни с чем

Крикнула страшно «пора дорогой!»

Нет извини меня видно судьба

Свадьбу отложим до худших времен

Ты подожди я вернусь навсегда

Будучи браком с тобой погребен.

Шамның суреті жиырылған үстел

Мұның бәрі өмірімде соңғы рет билеу

Мұның бәрі еденде импотенцияда соғады

Ал дыбыстар неғұрлым әлсіз болса, соғұрлым капризді болады.

Күшпен мені ыстықтан итеріп жіберді

Әр қадам сайын қатып қалады

Менің өлімім қайта оралса да

Мен оны енді көре алмаймын

Люстраларға қол тигізу залдар арқылы жүреді

Маған деген көзқарастарда аяушылық сезімін сезінемін

Өлім менен бас тартса

Мен летаргиялық түсімде ұйықтап қалатын едім

Ал, міне, иығына өрілген қалыңдық

Жеңіл пердедей аппақ жамылғы

Қол бұлғау қорқады - ештеңесіз қайтар

«Уақыт келді қымбаттым!» деп қатты айғайлады.

Кешіріңіз, мен тағдырды көріп тұрмын

Біз тойды ең қиын уақытқа дейін кейінге қалдырамыз

Сіз күтіңіз, мен мәңгілікке қайтамын

Саған тұрмысқа шығу жерленген.