Она есть - Nautilus Pompilius

С тех пор, как умолкли все песни,

Которых я не знаю, я не могу успокоится.

Ведь раньше была совсем другая музыка.

Где я?

Кто я?

Куда я?

Я отрезаю от себя части-всё это бьётся в бессилии об пол.

Я весь навстречу музыке.

Я смотрю на неё во все глаза,

Я слушаю её во все уши,

Но я не вижу её и не слышу её,

Тогда отчего же я думаю, что она есть?

Барлық әндер үнсіз қалғандықтан,

Мен білмеймін, мен тыныштала алмаймын.

Өйткені, бұрын мүлде басқа музыка болатын.

Мен қайдамын?

Мен кіммін?

Мен қайдамын?

Мен өзімнен бөліктерді кесіп тастадым - мұның бәрі еденде импотенцияда соғады.

Мен бәрі музыкаға қараймын.

Мен оған бар көзіммен қараймын,

Мен оны бар құлағыммен тыңдаймын,

Бірақ мен оны көрмеймін және естімеймін,

Сонда мен неге ол бар деп ойлаймын?