Чужая земля - Nautilus Pompilius

Когда я проснусь — снова буду один

Под серым небом провинции.

Уже зажгутся огни, словно лужи — глаза,

Словно капли в воде — все погасшие звезды

Лежат, лежат на тинистом дне.

Эта ночь, эта ночь

Плотнее плюшевых штор,

Страшней чугунных оград.

Я вижу только себя,

Везде встречаю свой взгляд.

Прощай, чужая земля,

Но нам здесь больше нельзя.

Мы стали легче тумана,

Мы стали чище дождя.

Мы вновь вернемся сюда,

Но кто нам скажет тогда:

«Прощай, чужая земля,

Прощай!»

Возможно мы уже спускались с небес

И перерождались не раз.

Какая горькая память — память о том,

О том, что будет потом.

Но шины шепчут в ночи

Утешительный бред.

Я слышу крик в темноте,

Возможно это сигнал.

Прощай, чужая земля,

Но нам здесь больше нельзя.

Мы стали легче тумана,

Мы стали чище дождя.

Мы вновь вернемся сюда,

Но кто нам скажет тогда:

«Прощай, чужая земля,

Прощай!»

Оянсам, тағы жалғыз қаламын

Провинцияның сұр аспаны астында.

Өрттер жанып тұрады, шалшық сияқты - көздер,

Судағы тамшылар сияқты - барлық сөнген жұлдыздар

Олар жатады, олар лай түбінде жатады.

Осы түн, осы түн

Плюс перделерге қарағанда қалың

Темір қоршаулардан да жаман.

Мен өзімді ғана көремін

Барлық жерде мен өз көзқарасымды кездестіремін.

Қош бол жат жер

Бірақ біз енді бұл жерде бола алмаймыз.

Біз тұманнан жеңіл болдық,

Жаңбырдан да таза болдық.

Біз мұнда қайтадан ораламыз

Бірақ бізге кім айтады:

«Қош бол, жат жер,

Сау болыңыз!»

Бәлкім, біз көктен түскен шығармыз

Және олар бірнеше рет қайта туылды.

Қандай ащы естелік – естелік

Әрі қарай не болатыны туралы.

Бірақ шиналар түнде сыбырлайды

Жұбататын нонсенс.

Мен қараңғыда айқай естимін

Мүмкін бұл сигнал шығар.

Қош бол жат жер

Бірақ біз енді бұл жерде бола алмаймыз.

Біз тұманнан жеңіл болдық,

Жаңбырдан да таза болдық.

Біз мұнда қайтадан ораламыз

Бірақ бізге кім айтады:

«Қош бол, жат жер,

Сау болыңыз!»