Бегущая вдаль - Nautilus Pompilius

Я не могу заснуть и так бывает всегда,

Когда восходит твоя одинокая звезда,

Катящаяся вдаль на спицах лучей

Далёкое светило беззвёздных ночей.

Я начинаю вспоминать,

Мы были поджары, как пара гончих псов,

Нас сводил с ума наш здоровый пот.

Мы чуяли друг друга через стены домов

И снились друг другу всю ночь напролёт.

Мы боялись себя, мы дичились судьбы,

Весь мир кроме нас знал нашу мечту,

Обнять эту ночь, когда все окна слепы,

И раздавить в объятьях её пустоту.

Но я сидел с тобой, не касаясь руки,

Слушал твой голос как радио небес,

Заполняющее музыкой город тоски,

Зовущее оленей в безвыходный лес.

Ты бегущая вдаль, бегущая вдаль,

Неужели тебе никого не жаль,

Никто не может поспеть за тобой,

За бегущей вдаль одинокой звездой.

Я терпел много лет, но в одну из ночей

Я встал и бесшумно открыл окно,

Держась за перила твоих лучей,

Я выполнил то, что мне снилось давно.

Я шагнул в пустоту.

Но лунный бич ударил меня по рукам,

По ногам хлестнула звёздная плеть,

И я понял, что мне ничего не догнать,

И я понял, что мне слишком поздно лететь.

И в этих окнах, что были прежде пусты,

Я вдруг увидел глаза, устремлённые вверх,

Ловящие свет одичалой звезды

В ответ на её несмолкающий смех.

И каждый из них шептал другое имя,

Каждый из них хранил свою печаль,

Но мне казалось, что я делю вместе с ними

Одну и ту же бегущую вдаль.

Ты бегущая вдаль, бегущая вдаль,

Неужели тебе никого не жаль,

Никто не может поспеть за тобой,

За бегущей вдаль одинокой звездой.

Ты бегущая вдаль, бегущая вдаль,

Неужели тебе никого не жаль,

Никто не может поспеть за тобой,

За бегущей вдаль одинокой звездой.

Мен ұйықтай алмаймын және бұл әрқашан болады

Жалғыз жұлдызың көтерілгенде

Сәулелердің спицаларында қашықтыққа домалау

Жұлдызсыз түндердің алыстағы жарығы.

есіме түсе бастадым

Жұп иттей арық едік,

Сау терімізден жынды болдық.

Үйлердің қабырғалары арқылы бір-бірімізді иіскедік

Және түні бойы бір-бірін армандады.

Біз өзімізден қорқатынбыз, тағдырдан қорқамыз,

Біздің арманымызды бізден басқа бүкіл әлем білді,

Барлық терезелер соқыр болған бұл түнді құшақтаңыз

Және оның бостығын оның құшағында жаншып тастаңыз.

Бірақ мен сенің қолыңа тимей отырдым,

Даусыңды аспан радиосындай естідім

Мұңды қаланы әуенмен толтырып,

Бұғыларды үмітсіз орманға шақыру.

Сіз алысқа жүгіресіз, алысқа жүгіресіз,

Ешкімді аямайсың ба

Сізге ешкім ілесе алмайды

Алысқа жүгіріп келе жатқан жалғыз жұлдыздың артында.

Көп жылдар бойы шыдадым, бірақ түндердің бірі

Орнымнан тұрып, терезені үнсіз аштым,

Сәулелеріңіздің қоршауынан ұстап,

Мен көптен бері армандағанымды орындадым.

Мен бос жерге қадам бастым.

Бірақ ай қасіреті қолыма тиді,

Жұлдызды кірпік аяғын қамшылап,

Мен ештеңеге жете алмайтынымды түсіндім,

Ал мен ұшуға тым кеш екенін түсіндім.

Бұрын бос болған бұл терезелерде,

Мен кенеттен жоғары қарап тұрған көзді көрдім,

Жабайы жұлдыздың жарығын алу

Оның тоқтаусыз күлкісіне жауап ретінде.

Әрқайсысы әртүрлі есімді сыбырлады,

Олардың әрқайсысы өз мұңын сақтады,

Бірақ маған олармен бөлісетін сияқты көрінді

Сол бір алысқа жүгіреді.

Сіз алысқа жүгіресіз, алысқа жүгіресіз,

Ешкімді аямайсың ба

Сізге ешкім ілесе алмайды

Алысқа жүгіріп келе жатқан жалғыз жұлдыздың артында.

Сіз алысқа жүгіресіз, алысқа жүгіресіз,

Ешкімді аямайсың ба

Сізге ешкім ілесе алмайды

Алысқа жүгіріп келе жатқан жалғыз жұлдыздың артында.