На забытом берегу - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Вечер розовой краской заката

Зачеркнул налетевшую грусть.

Неразгаданный мой, непонятный,

Мы не вместе с тобой, ну и пусть.

Как далёкое эхо былого,

Мне послышались вдруг в тишине

Три желанных, несбыточных слова,

Так тобой и не сказанных мне.

Поросло быльём былое

На забытом берегу,

Только сердце успокоить

До сих пор я не могу.

Может, стану я другою,

Да от прошлого сбегу,

Только сердце успокоить

Всё равно я не смогу.

Бродит ветер в некошенных травах,

Веет холодом, плечи знобя.

Мы с тобой были оба неправы,

Я — любя, ты — совсем не любя.

Я судьбою твоею не стану,

Как не станешь ты суженым мне.

Но когда я грустить перестану,

Буду я несчастливой вдвойне.

Вечер розовой краской заката

Зачеркнул налетевшую грусть.

Неразгаданный мой, непонятный,

Мы не вместе с тобой, ну и пусть.

Кешкі қызғылт күн батуы бояуы

Жиналған мұңды сызып тастады.

Менің шешілмеген, түсініксіз,

Біз сенімен бірге емеспіз, солай болсын.

Өткеннің алыс жаңғырығы сияқты

Мен кенет үнсіз естідім

Үш қалаған, орындалмайтын сөз,

Сондықтан сіз маған айтқан жоқсыз.

Өткенге толы

Ұмытылған жағада

Тек жүректі тыныштандырыңыз

Осы уақытқа дейін мен алмаймын.

Мүмкін мен басқаша болармын

Иә, өткеннен қашамын,

Тек жүректі тыныштандырыңыз

Қалай болғанда да, мен алмаймын.

Жел шабылмаған шөптерде,

Суық, дірілдеген иықтарды соғады.

Сіз де, мен де қателестік

Мен сүйемін, сен мүлде сүймейсің.

Мен сенің тағдырыңа айналмаймын,

Қалайша менің күйеуім болмайсың.

Бірақ мен қайғыруды тоқтатқанда,

Мен екі есе бақытсыз боламын.

Кешкі қызғылт күн батуы бояуы

Жиналған мұңды сызып тастады.

Менің шешілмеген, түсініксіз,

Біз сенімен бірге емеспіз, солай болсын.