Милая роща - Надежда Кадышева, Золотое кольцо

Вот она милая роща, ветер шумит надо мной,

Ветки берёзок полощет, сон навевает лесной.

Сколько стволов побелённых, сколько их ввысь поднялось?!

Всё это с детства знакомо, с сердцем навеки срослось.

Проигрыш.

Будто опять ты безусый рядом с девчонкой стоишь,

Вместо кораллов на бусы, гроздья рябины даришь.

Будто бы смех её звонкий в чаще лесной раздался,

Только у бывшей девчонки есть уже снохи и зятья.

Проигрыш.

Край мой единственный в мире, где я так вольно дышу,

Поле раздвинула шире к роще зелёной спешу.

Хочется белым берёзкам низкий отвесить поклон,

Чтоб заслонили дорожку ту, что ведёт под уклон.

Чтоб заслонили дорожку ту, что ведёт под уклон.

Міне, бұл тәтті тоғай, мені жел соғады,

Қайыңның бұтақтары шайылады, орман армандайды.

Қанша әктелген діңгек, қаншасы көтерілді?!

Мұның бәрі бала кезінен таныс, мәңгілік жүрекпен бірге өсті.

Жеңілу.

Қайта сақалсыз қыздың қасында тұрғандай,

Моншақтарға арналған маржандардың орнына сіз тау күлінің шоғырларын бересіз.

Оның күлкісі орманның қалың арасында жаңғырғандай,

Тек бұрынғы қыздың келіндері мен күйеу балалары бар.

Жеңілу.

Дүниеде еркін тыныс алатын жалғыз елім,

Жасыл тоғайға қарай өрісті кеңірек жайдым.

Ақ қайыңдарға тағзым бергім келеді,

Төмен қарай апаратын жолды жабу үшін.

Төмен қарай апаратын жолды жабу үшін.