La Guerra Di Piero - Modena City Ramblers, Piero Pelù

Dormi sepolto in un campo di grano

non è la rosa non è il tulipano

che ti fan veglia dall’ombra dei fossi,

ma sono mille papaveri rossi.

Lungo le sponde del mio torrente

voglio che scendano i lucci argentati

non più i cadaveri dei soldati

portati in braccio dalla corrente.

Così dicevi ed era d’inverno

e come gli altri verso l’inferno

te ne vai triste come chi deve

il vento ti sputa in faccia la neve.

Fermati Piero, fermati adesso,

lascia che il vento ti passi un po' addosso,

dei morti in battaglia ti porti la voce,

chi diede la vita ebbe in cambio una croce.

Ma tu non lo udisti e il tempo passava,

con le stagioni a passo di giada

ed arrivasti a varcar la frontiera

in un bel giorno di primavera.

E mentre marciavi con l’anima in spalle

vedesti un uomo in fondo alla valle,

che aveva il tuo stesso identico umore,

ma la divisa di un altro colore.

Sparagli Piero, sparagli ora

e dopo un colpo sparagli ancora,

fino a che tu non lo vedrai esangue

cadere in terra, coprire il suo sangue.

E se gli spari in fronte o nel cuore

soltanto il tempo avrà per morire,

ma il tempo a me resterà per vedere,

vedere gli occhi di un uomo che muore.

E mentre gli usi questa premura,

quello si volta ti vede, ha paura

ed imbracciata l’artiglieria

non ti ricambia la cortesia.

Cadesti a terra senza un lamento

e ti accorgesti in un solo momento

che il tempo non ti sarebbe bastato

a chiedere perdono per ogni peccato.

Cadesti a terra senza un lamento

e ti accorgesti in un solo momento

che la tua vita finiva quel giorno

e non ci sarebbe stato ritorno.

Ninetta mia crepare di maggio

ci vuole tanto, troppo coraggio.

Ninetta bella dritto all’inferno

avrei preferito andarci d’inverno.

E mentre il grano ti stava a sentire,

dentro le mani stringevi il fucile,

dentro la bocca stringevi parole

troppo gelate per sciogliersi al sole.

Dormi sepolto in un campo di grano,

non è la rosa non è il tulipano

che ti fan veglia dall’ombra dei fossi,

ma sono mille papaveri rossi.

Сіз бидай алқабында көміліп ұйықтап жатырсыз

бұл раушан емес, қызғалдақ емес

сізді арықтардың көлеңкесінен бақылап тұратын,

бірақ олар мың қызыл көкнәр.

Менің ағынымның жағасында

Мен күміс шортандардың түсуін қалаймын

сарбаздардың мүрдесі жоқ

ағынмен құшағында алып жүреді.

Сонымен сіз айттыңыз және қыс болды

және басқалар сияқты тозаққа дейін

Кімге керек болса, сіз қайғылы қалдыңыз

жел бетіңізге қарды шашады.

Пьероны тоқтат, қазір тоқта,

сенің үстіңнен жел соқсын,

Сіз шайқаста өлгендердің дауысын жеткізесіз,

Кім өз өмірін берсе, оның орнына крест болды.

Бірақ сен оны естімедің, уақыт өтті,

нефрит қадамында жыл мезгілдерімен

ал сен шекарадан өтуге келдің

көктемнің әдемі күнінде.

Ал сен жаныңды иығыңа салып марш жасап жүргенде

Сіз алқаптың түбінде бір адамды көрдіңіз,

кімде дәл сен сияқты көңіл-күй болды

бірақ басқа түсті форма.

Пьероны атып тастаңыз, қазір атыңыз

және бір оқтан кейін оны қайтадан атып тастаңыз,

оны қансыз көргенше

жерге құлап, оның қанын жабу.

Маңдайынан немесе жүрегінен атып алсаң ше

Оның өлуге ғана уақыты болады,

бірақ менің көруім үшін уақыт қалады,

өліп жатқан адамның көзін қараңыз.

Сіз бұл күтімді пайдаланған кезде,

ол бұрылып сені көреді, ол қорқады

және артиллерияны алды

сыпайылықты қайтармайды.

Сен ыңылдамай жерге құладың

және сіз бір сәтте байқадыңыз

ол уақыт саған жетпейді

әрбір күнә үшін кешірім сұрау.

Сен ыңылдамай жерге құладың

және сіз бір сәтте байқадыңыз

сенің өмірің сол күні аяқталды

және қайтару болмас еді.

Менің Нинеттам мамыр айында өледі

бұл көп, тым көп батылдықты қажет етеді.

Әдемі Нинетта тікелей тозаққа

Мен ол жерге қыста барғанды ​​жөн көрдім.

Бидай сені тыңдап тұрғанда,

қолыңда мылтық ұстадың,

аузыңның ішінде сөздерді қыстың

күн сәулесінде еру үшін тым аяз.

Сіз жүгері алқабында ұйықтап жатырсыз,

бұл раушан емес, қызғалдақ емес

сізді арықтардың көлеңкесінен бақылап тұратын,

бірақ олар мың қызыл көкнәр.