Ранним утром - Михаил Круг

Ты, каждым ранним утром просыпаясь, в улыбке расплываешься, быть может.

Эпитетом скажу я, дорогая: ты на Марину Влади не похожа.

И сам я не Высоцкий и не Ножкин, блатному миру вовсе неизвестен.

Ты мне сказала как-то: «Мой хороший, твой голос необуздан, но прелестен».

Я шёл в горсад по вновь опавшим листьям, и осень монотонно моросила.

Я пел тебе тогда блатные песни, ты слушала и нехотя курила.

Гитара мне давала вдохновенье.

Я пел на все Отрадновские дачи.

Но, видно, надоел тебе Калинин, и ты сбежала в поисках удачи.

Я пережил тяжёлые минуты, я огулял твою подружку Лену,

Я с ней разоткровенничал как будто, но время подошло — её покинул.

А Лена мне клялась по телефону, что любит, что беременна, и плачет.

И где я взял себе такую моду — возить девчонок с «Южного» на дачу.

Я моду игнорировал однажды: откуда только женщины не шлялись:

С Вагонного, с Мигалова — неважно, — они в меня, как дурочки, влюблялись.

А дочерью полковника — солдаткой, прелестной симпампулечкой-брюнеткой,

Я словно был убит из автомата — со вскидки, не прицелившись, но метко.

Любовные раненья заживают, тем более в Калинине — в «малине»,

Где баб раз в десять больше, дорогая, чем нас, парней, по всей родной России.

Ты говорила: «Всё тебе противно — Калинин не пленяет дерзкой страстью».

Я мало пел тебе, а жил интимно.

Ну что ж, балдей, — ведь ты не в моей власти.

Я ухожу, смеясь, жалея годы.

Нет зла, но я в тебе разочарован:

Когда-то ты была красивой, модной, — такой уже не будешь, я растроган.

Веселье, рестораны и мужчины, попойки и армянские «букеты»…

А утром — неприглядные картины, а вечером — банкеты и банкеты.

Ты говоришь, что смерть твоя настанет как минимум в грядущей пятилетке,

И сердце твоё биться перестанет, как у пропевшей птицы в ржавой клетке.

Но кто из нас последний улыбнётся, кому судьба подарит шарик синий?..

А сердце у тебя давно не бьётся, с тех пор, как ты оставила Калинин.

Күнде таңертең оянып, күлімсіреп бұлыңғыр боларсың.

Мен эпитетпен айтайын, қымбаттым: сіз Марина Владиге ұқсамайсыз.

Мен өзім Высоцкий емеспін және Ножкин емеспін, ұрылар әлемі мүлдем беймәлім.

Сіз маған бірде айттыңыз: «Менің жақсылығым, сенің дауысың еріксіз, бірақ сүйкімді».

Мен қала бақшасына жаңа түскен жапырақтарды бойлай бардым, күз біркелкі жаңбырлы болды.

Мен саған сол кезде ұрылардың әнін айттым, сен тыңдадың, құлықсыз темекі тарттың.

Гитара маған шабыт берді.

Мен барлық Отрадновские саяжайларында ән айттым.

Бірақ, шамасы, Калининнен жалығып, жол іздеп қашып кеткен екенсің.

Мен қиын күндерді бастан өткердім, мен сіздің дос қызыңыз Ленамен бірге жүрдім,

Мен онымен ашылғандай болдым, бірақ уақыт келді - мен оны тастадым.

Ал Лена маған телефон арқылы сүйемін, жүктімін деп ант беріп, жылап отырды.

Ал мен өзіме мұндай сәнді қайдан алдым - Южныйдағы қыздарды саяжайға апару.

Мен бір кездері сәнді елемедім: мұнда тек әйелдер қыдырмайтын:

Вагонныйдан, Мигаловтан – бәрібір – олар маған ақымақ сияқты ғашық болды.

Ал полковниктің қызы - солдат, сүйкімді әдемі брюнетка,

Мені автоматтан – биік жерден, көздемей, дәлме-дәл өлтіргендей болдым.

Махаббат жаралары жазылады, әсіресе Калининде - «таңқурайда»,

Біздің туған Ресейде бізден он есе көп әйелдер бар, қымбаттым.

Сіз айттыңыз: «Сен үшін бәрі жиіркенішті - Калинин өрескел құмарлықпен баурамайды».

Мен саған аз ән айттым, бірақ жақын өмір сүрдім.

Жарайды, бейбақ, сен менің қолымда емессің.

Кетемін, күліп, жылдарға өкініп.

Жамандық жоқ, бірақ сенен көңілім қалды:

Бір кездері әдемі, сәнді едің – енді олай болмайсың, көңілім толды.

Көңіл көтеру, мейрамханалар мен ерлер, ішу кештері және армян «букеттері» ...

Ал таңертең - көріксіз суреттер, ал кешке - банкеттер мен банкеттер.

Өлімің кем дегенде алдағы бес жылда келеді дейсің,

Ал тот басқан тордағы сайраған құстай жүрегің соғуын тоқтатады.

Бірақ қайсысымыз соңғы болып күлеміз, тағдыр кімге көк доп береді? ..

Ал сенің жүрегің Калининнен кеткеннен бері көп соқпады.