Время уходит - Михаил Башаков, Борис Плотников

Даль — там, где солнцем играет река,

И небо коснулось земли слегка,

И новые сны нам несут облака,

Спи пока.

Время уходит.

И каждая точка — дыра в иной мир,

И небо соткано из этих дыр,

Оно, будто белого голубя,

Ждет тебя.

А время уходит.

Выбери любую из дальних звезд,

Ведь ты еще, наверное, не жил всерьез,

И о тебе никто еще не пел с такой тоской,

Милый мой.

Время уходит.

Пусть весело бьется звериный мотор,

Подвластен крылу небывалый простор,

И море внизу, будто лужица,

Кружится.

А время уходит.

Оно отдается сиреной в ушах,

И вдруг цепенеет от страха душа,

Но это всего только страх высоты,

Глупый ты.

Это время уходит.

Тебя укачает на звездной волне,

Ты будешь доволен судьбою вполне,

Пока вдруг тихонько не скрипнет дверь,

Ты мне верь.

Это время уходит.

И вдруг почернеет обычный рассвет,

И красными пятнами множество лет,

В которых ты спишь от зари до зари,

Ну так выбери,

А то время уходит.

Алыста - өзен күнмен ойнайтын жерде,

Аспан жерге жеңіл тиді,

Бұлттар бізге жаңа армандар әкеледі,

Әзірше ұйықта.

Уақыт өтіп жатыр.

Әр нүкте басқа әлемдегі тесік,

Бұл тесіктерден аспан тоқылған,

Ол ақ көгершін сияқты

Сені күтіп тұрмын.

Ал уақыт өтіп барады.

Алыстағы жұлдыздардың кез келгенін таңдаңыз,

Ақыр соңында, сіз әлі байыпты өмір сүрмеген шығарсыз,

Ешкім сен туралы мұндай сағынышпен жырлаған емес,

Қымбаттым.

Уақыт өтіп жатыр.

Жануарлардың моторы көңілді соқсын

Бұрын-соңды болмаған кеңістік қанатқа бағынады,

Ал төменде теңіз, шалшық сияқты,

Айналдыру.

Ал уақыт өтіп барады.

Құлағымда сирена сияқты естіледі,

Кенет жан үрей билейді,

Бірақ бұл тек биіктіктен қорқу,

Ақымақ сен.

Бұл уақыт таусылып барады.

Сіз жұлдызды толқында тербелесіз,

Тағдырға толықтай риза боласыз,

Кенет есік сықырлағанша,

Сен маған сен.

Бұл уақыт таусылып барады.

Кәдімгі таң кенет қарайып кетті,

Көптеген жылдар бойы қызыл дақтар,

Таңнан кешке дейін ұйықтайтын жерде,

Ал, таңда

Ал содан кейін уақыт өтіп жатыр.