Что было, то было - Людмила Зыкина

Что было, то было…

Закат заалел…

Сама полюбила —

Никто не велел.

Подруг не ругаю,

Родных не корю.

В тепле замерзаю,

А в стужу горю.

Что было, то было…

Скрывать не могла.

Я гордость забыла —

К нему подошла.

А он мне ответил:

«Не плачь, не велю,

Не ты виновата,

Другую люблю…»

Что было, то было!

И — нет ничего.

Люблю, как любила,

Его одного.

Я плакать — не плачу:

Мне он не велит.

А горе — не море:

Пройдет — отболит.

Не болды, болды...

Күннің батуы…

Өзіме ұнады

Ешкім тапсырыс берген жоқ.

Мен достарыма ұрыспаймын

Мен туыстарыма ұрыспаймын.

Мен ыстықта тоңамын

Ал мен суыққа күйіп жатырмын.

Не болды, болды...

Жасыра алмадым.

Мен мақтанышымды ұмыттым

Ол оған жақындады.

Және ол маған жауап берді:

«Жылама, мен бұйырмаймын

Бұл сенің қателігің емес

Мен басқаны жақсы көремін...»

Не болды, болды!

Және - ештеңе жоқ.

Мен қалай сүйгенімді жақсы көремін

Оның біреуі.

Мен жылаймын - мен жыламаймын:

Ол маған айтпайды.

Ал қайғы теңіз емес:

Ол өтеді - ол ауырады.