Баллада о спасенном хлебе - Людмила Зыкина

Этим летом, землю не щадя,

Солнце жгло без ветра и дождя.

Лес горел, окутал дым луга,

И хлебов шумели берега.

Припев: Как живешь теперь ты без меня?

Помнишь, я не вышел из огня…

Нет дороже хлеба ничего,

Он из сердца растет моего.

Занимался над землею день,

И березой колыхалась тень,

Вдруг на полем взвился к небу смерч —

Подошла вплотную к хлебу смерть.

Обожгло и руки, и глаза.

И зерно, как черная слеза.

Я сражался яростно с огнем,

Был тот день моим последним днем.

Пахнет хлеб и солнцем, и землей,

И слезой, и ветром, и грозой.

Сколько в нем заботы и труда,

Сколько людям он несет добра!

Осы жаз жерді аямай,

Күн желсіз, жаңбырсыз жанды.

Орман өртенді, шалғынның түтінін орап алды,

Ал жағалар нан сыбдырлады.

Қайырмасы: Менсіз енді қалай өмір сүресің?

Есіңізде болсын, мен оттан шыққан жоқпын...

Наннан қымбат ештеңе жоқ

Ол менің жүрегімнен өседі.

Жер күні бойы айналысады

Көлеңке қайыңдай тербелді,

Кенеттен далада торнадо аспанға көтерілді -

Ажал нанға жақындады.

Екі қолын да, көзін де күйдірді.

Ал астық қара көз жас сияқты.

Мен отпен айқастым,

Ол күн менің соңғы күнім еді.

Нанның иісі күннің де, жердің де,

Көз жасы да, жел де, найзағай да.

Қанша қамқорлық пен еңбек бар,

Қаншама адамдарға жақсылық әкеледі!