Incontro - Luciano Ligabue

E correndo mi incontrò lungo le scale

Quasi nulla mi sembrò cambiato in lei

La tristezza poi, ci avvolse come miele

Per il tempo scivolato su noi due

Il sole che calava già, rosseggiava la città

Già nostra e ora straniera e incredibile e fredda

Come un istante dèjà-vu, ombra della gioventù

Ci circondava la nebbia

Auto ferme ci guardavano in silenzio

Vecchi muri proponevano nuovi eroi

Dieci anni da narrare l’uno all’altro

Ma le frasi rimanevano dentro in noi

Cosa fai ora?

Ti ricordi?

Eran belli i nostri tempi

Ti ho scritto e un anno mi han detto

Che eri ancora via

E poi la cena a casa sua

La mia nuova cortesia

Stoviglie color nostalgia

E le frasi, quasi fossimo due vecchi

Rincorrevano solo il tempo dietro a noi

Per la prima volta vidi quegli specchi

Capii i quadri, i sopramobili ed i suoi

I nostri miti morti ormai

La scoperta di Hemingway

Il sentirsi nuovi, le cose sognate ora viste

La mia America e la sua diventate nella via

La nostra città così triste

Carte e vento volan via nella stazione

Freddo e luci accese, forse per noi, lì

Ed in fine, in breve, la sua situazione

Uguale, quasi, a tanti nostri films

Come in un libro scritto male

Lui si era ucciso per Natale

Ma il triste racconto sembrava assorbito dal buio

Povera amica che narravi

Dieci anni in poche frasi

E io i miei in un solo saluto

E pensavo, dondolato dal vagone

'cara amica, il tempo prende e il tempo dà.'

Noi corriamo sempre in una direzione

Ma quale sia e che senso abbia, chi lo sa?

E restano i sogni senza tempo

Le impressioni di un momento

Le luci nel buio

Le case intraviste da un treno

Siamo qualcosa che non resta

Frasi vuote nella testa

E il cuore, di simboli pieno

Ол жүгіріп бара жатып, баспалдақта мені кездестірді

Оның бойында ештеңе өзгермегендей болды

Сосын мұң бізді балдай орап алды

Біраз уақыт ол екеуміздің басымызға тайып кетті

Батып бара жатқан күн қаланы қызартып жіберді

Қазірдің өзінде біздікі және қазір шетелдік және керемет және суық

Лездік дежа-ву, жастықтың көлеңкесі сияқты

Айналамызды тұман басып қалды

Қозғалмайтын көліктер бізге үнсіз қарап тұрды

Ескі қабырғалар жаңа кейіпкерлерді ұсынды

Бір-біріне айту үшін он жыл

Бірақ сөйлемдер ішімізде қалды

Сен қазір не істеп жатырсың?

Сенің есіңде ме?

Біздің кезіміз әдемі еді

Мен саған жаздым, бір жылы олар айтты

Сенің әлі алыста болғаның

Сосын оның үйінде кешкі ас

Менің жаңа сыпайылығым

Сағыныш түстес ыдыс-аяқ

Ал сөйлемдер, екеуміз қария болғандай

Олар бізден артта қалған уақытты қуып келді

Мен бұл айналарды бірінші рет көрдім

Мен суреттерді, ою-өрнектерді және оның суретін түсіндім

Біздің мифтер қазір өлді

Хемингуэйдің ашылуы

Жаңа сезіну, сіз армандаған нәрселерді қазір көрдіңіз

Менің Америкам мен сенікі көшеде қалады

Біздің қала өте өкінішті

Станцияда қағаз бен жел ұшып кетеді

Суық және шамдар, мүмкін біз үшін, сонда

Ақырында, қысқасы, оның жағдайы

Біздің көптеген фильмдерімізбен бірдей дерлік

Нашар жазылған кітаптағыдай

Ол Рождество мерекесінде өзін-өзі өлтірді

Бірақ мұңды әңгіме қараңғылыққа сіңіп кеткендей болды

Байғұс дос сен айтып тұрдың

Бірнеше сөйлеммен он жыл

Ал мен бір сәлемімді айтамын

Мен ойладым, вагоннан тербелдім

'Құрметті досым, уақыт алады және уақыт береді'.

Біз әрқашан бір бағытта жүгіреміз

Бірақ бұл не және оның қандай мағынасы бар, кім біледі?

Ал мәңгілік армандар қалады

Бір сәттен алған әсерлері

Қараңғыда шамдар

Пойыздан үйлер көрінді

Біз қалмайтын нәрсеміз

Бастағы бос сөз тіркестері

Ал рәміздерге толы жүрек