Письмо с севера - Катерина Голицына

Там, где жизнь ползет по кругу, в городе одном.

Проживала бабка с внуком, славным пацаном.

Им письмо однажды в почту кто-то положил.

Мятый лист.

Простые строчки.

Почерком чужим.

Припев:

Я прошу тебя, сыночек, ты прости меня!

За мои хмельные ночки, не казни меня!

А теперь в душе лишь малость, у меня тепла осталось, мой родной,

не проклинай меня!

Было в жизни все иначе иначе в девятнадцать лет.

Рестораны, деньги, тачки и заботы нет.

Так легко сбежать из дома, бросить малыша.

А теперь все по-другому и кричит душа.

Припев:

Я прошу тебя, сыночек, ты прости меня!

За мои хмельные ночки, не казни меня!

А теперь в душе лишь малость, у меня тепла осталось, мой родной,

не проклинай меня!

Без слезинки прочитала бабка письмецо.

Над лоскутным покрывалом дрогнуло лицо.

Там вихрастый паренечек тихо спал в ночи

И сгорели эти строчки в пламени свечи…

А на Севере далёком, с крестиком в руках,

На больничке тихо блёкла мамка паренька.

Всё куда-то порывалась, побежать в бреду

И опять слова срывались с пересохших губ.

Припев:

Я прошу тебя, сыночек, ты прости меня!

За мои хмельные ночки, не казни меня!

А теперь в душе лишь малость, у меня тепла осталось, мой родной,

не проклинай меня!

Я прошу тебя, сыночек, ты прости меня!

За мои хмельные ночки, не казни меня!

А теперь в душе лишь малость, у меня тепла осталось, мой родной,

не проклинай меня!

Мой родной, не проклинай меня!

Сынок, прости меня!

Өмір дөңгеленіп жатқан жерде, жалғыз қалада.

Бір әже немересімен бірге тұрды, жақсы бала.

Бірде біреу оларға хат жіберді.

Мыжылған жапырақ.

Қарапайым сызықтар.

Басқа біреудің қолжазбасы.

Хор:

Өтінемін, балам, мені кешірші!

Менің мас түндерім үшін мені өлтірме!

Енді менің жанымда аз ғана қалды, менде жылу қалды, жаным,

мені қарғама!

Он тоғыз жаста өмірде бәрі басқаша болды.

Мейрамхана да, ақша да, көлік те, уайым да жоқ.

Үйден қашу, баланы тастап кету оңай.

Ал қазір бәрі басқаша жан айқайлайды.

Хор:

Өтінемін, балам, мені кешірші!

Менің мас түндерім үшін мені өлтірме!

Енді менің жанымда аз ғана қалды, менде жылу қалды, жаным,

мені қарғама!

Әжем хатты көз жасынсыз оқыды.

Жамау көрпенің үстінде жыбырлаған бет.

Онда бұралған бала түнде тыныш ұйықтады

Ал мына жолдар шамның жалынында жанып кетті...

Қиыр Солтүстікте қолында крестпен,

Ауруханада баланың анасы үн-түнсіз есін жиды.

Бәрі бір жерге асығып, сандырақтап жүгірді

Тағы да кепкен аузынан сөз қашып кетті.

Хор:

Өтінемін, балам, мені кешірші!

Менің мас түндерім үшін мені өлтірме!

Енді менің жанымда аз ғана қалды, менде жылу қалды, жаным,

мені қарғама!

Өтінемін, балам, мені кешірші!

Менің мас түндерім үшін мені өлтірме!

Енді менің жанымда аз ғана қалды, менде жылу қалды, жаным,

мені қарғама!

Жаным, мені қарғама!

Балам, кешір мені!