Увидеть себя - Калинов Мост

Когда реки мне были сестры,

А ветер назвался братом, —

Я жестоко изранил душу

И в рассветах сошел с ума.

Hаконечник стрелы монгола,

Что нашел я, копаясь в земле,

Упирался мне прямо в сердце

И царапал тугую грудь.

Капли крови стекали на землю,

Опускались в густую пыль

И в березовый час заката

Зеленели отблеском Солнца.

Я без жалости вырвал сердце;

Бросил красное пищей собакам,

А обломок стрелы кочевника

Кинул в рану, где гордое билось.

Боль стянул суровою ниткой

И ушел берегами рек,

Что любовно меня призывали

И пророчили светлой водой.

Это было в июле, в июле;

Солнцем дан сигнал к искупленью.

И в дымящий горящий мозг

Острой бритвой врезались песни —

Песни излома души,

Песни обломка стрелы.

Когда реки мне были сестры,

А ветер назвался братом, —

Потерялся гордыней летней,

Уши золотом проколол.

Кровью алой писал узоры

По щекам и груди упругой,

И крылатили вороны плачем

Hад горячею головой.

Обманули дурные травы,

Увели без огляда грезить.

Засмотрелся гуляка в Солнце

И не вспомнил прикрыть глаза.

В мыльный июльский зой

Обезоружить сном,

Выцедить зель нутра.

В ночь холодеть виском,

Вешать ярлык — «изгой»,

Ветками шаг устлать,

Выпорхнуть из силка через страхи,

Hить в куски порвать —

И увидеть себя в одном

Я так хотел быть светлым!

Пробирался тропой ночною

По камням и пескам сыпучим.

Hаплясали шальные звезды

От беды отвести беду.

Был готов целовать всех разом;

Вдруг Луна пополам раскололась, —

От обиды терял сознанье,

И в бреду умолял спешить.

Видел стены с лицом великим,

По слогам нашептал молитвы,

Попрощался слезой в ладони, —

Провожали в путь голоса.

В степь колесом неслись,

Вслед распласталась рысь

Лапой задеть плечо.

Вымостить к сердцу гать,

Ропоту потакать, —

Плавят зрачки еще!

Вынести на плечах пепел к Югу,

Выбрать белый цвет, —

И увидеть себя в одном…

Өзендер менің апам болған кезде

Ал жел өзін аға деп атады, -

Мен жанымды қатты ауырттым

Ал таң атқанда ол жынды болды.

Моңғол жебе ұшы,

Жерді қазып жүріп тапқаным

Менің дәл жүрегімді ұрыңыз

Және қысылған кеудесін тырнап алды.

Қан тамшылары жерге тамды

Олар қалың шаңға батып кетті

Ал күн батқан қайың сағатында

Күн сәулесінде жасыл.

Жүрегімді аямай жұлып алдым;

Иттерге қызыл тамақ лақтырды,

Көшпелі жебенің сынығы

Оны мақтаныш ұрған жараға лақтырды.

Ауырсыну қатты жіппен тартылды

Өзендердің жағасынан кетті,

Бұл мені сүйіспеншілікпен шақырды

Және олар жарқын сумен пайғамбарлық етті.

Бұл шілдеде, шілдеде болды;

Күн өтелуге белгі берді.

Ал темекі шегетін жанып тұрған миға

Өткір ұстарадай кесілген әндер -

Жанды жаралайтын әндер

Көрсеткі фрагменті әндері.

Өзендер менің апам болған кезде

Ал жел өзін аға деп атады, -

Жазғы мақтаныштан айырылды

Құлақтары алтынмен тесілген.

Ол қызыл қанмен өрнектер жазды

Бет пен кеудеге серпімді,

Ал қарғалар қанаттарымен жылап жатты

Ыстық бастың үстінде.

Алданған жаман шөптер,

Арманға қарамай алып кетті.

Көңіл көтеруші Күнге қарап қалды

Ал көзімді жұмғаным есімде жоқ.

Сабындық шілдеде

Ұйқыны өшіру

Ішек сусынын ағызыңыз.

Түнде вискимен суытыңыз,

Жапсырманы іліңіз - «жоқ»

Қадамды бұтақтармен жабыңыз,

Қорқыныш арқылы тұзақтан шығыңыз,

Бөлшектерге бөлу -

Және өзіңізді бір жерде көріңіз

Мен жарқын болғым келді!

Түнде жол жүрді

Тастар мен бос құмдарда.

Жынды жұлдыздар биледі

Қиындықтан қиындықты алып тастаңыз.

Барлығын бірден сүйуге дайын болды;

Ай кенеттен екіге бөлініп,

Өкпеден есін жидым,

Ал есінен танып, асығуды өтінді.

Мен қабырғаларды тамаша жүзбен көрдім,

Буынмен сыбырлаған дұғалар,

Алақаныма жас алып қоштастым, -

Олар дауыстарды жолда алып жүрді.

Олар далаға жүгірді,

Артынан сілеусін жайылып кетті

Иыққа тию үшін табан.

Жүрекке жол сал,

Күңкілдеуге, -

Оқушылар әлі де еріп жатыр!

Күлді иығыңа салып оңтүстікке,

Ақ түсті таңдаңыз -

Ал өзіңізді бір жерде көріңіз...