Цветы Верояни - Калинов Мост

Если кто и тронет поцелуем лицо,

Не ответить в сумерках мутных —

Гонит прочь тепло отсечь каленым резцом,

Шепоты не узнать.

След в сарынь простынет, воздух вздохов твоих

Унесет и рассвет челнок утлый

Повенчать стрижень лучами, смех водворить,

Взмахом в задворки сна.

Слезы текут по родным щекам

Прямо в ладони мои,

Светятся алым — в ночь блестит чекан,

Заново стон молить.

А может рукава засучить

И в омут головой пасть,

Упрямить скупы в робкий зачин,

Довериться молве в сказ.

Безумить стрежнем без берегов,

Лукавить безмятежно.

Туманить взгляды светлой рукой — рекой,

Разбрызгатъся в дежвень.

Обадежить день всякий надеждой лохматой в цветах Верояни.

Затеплится ахонь — ресниц ароматы брызгами ранят.

Твердыня лица твоего, румянит шелками,

И слезы седых воевод хрусталятся в камень.

Кімде-кім бетінен сүйсе,

Лайлы ымыртта жауап бермеңіз -

Ыстық қашаумен кесу үшін жылуды кетіреді,

Сыбырлар танылмайды.

Сарында із суып кетеді, Күрсінген ауасы

Нәзік шабтл таңды да алып кетеді

Сәулесі бар қырқушыға үйлен, күлкі әкел,

Ұйқы аулаларына толқын.

Туған жердің бетінен жас ағып жатыр

Менің алақаныма

Олар қызыл түсті жарқырайды - монета түнде жарқырайды,

Дұға ету үшін тағы да ыңылдаңыз.

Мүмкін жеңдеріңді қайырып аларсыңдар

Ал баспен бассейнге құлап,

Қорқақ басында қыңыр сараң,

Ертегідегі өсекке сеніңіз.

Жағасы жоқ таяқпен жынды,

Тыныш жат.

Жарқын қолмен көзді бұлттау - өзен,

Қоқыс жәшігіне шашыратыңыз.

Әр күнді Вероянидің түстерінде жалаңаш үмітпен жігерлендіріңіз.

Ахон қызады - шашыраудың хош иісі кірпіктерді ауыртады.

Жүзіңнің қорғаны, Жібектей қызарған,

Ал ақсақал әкімдердің көз жасы тас болып кристалданады.