С боевыми глазами - Калинов Мост

С боевыми глазами, с перекошенным ртом

Вырывались из тьмы, не заботясь о том,

Что нарушили мерные струи

Чужого веселья.

Вдохновленные Солнцем, окрыленные Ветром

Раздирали бока, раны сыпали пеплом,

Проклинали угрюмые годы,

Тупого безделья.

Благородным порывом загорались юнцы:

Разбивались замки, раскрывались ларцы, —

Испарялись последние капли

Дурмана-похмелья.

Мы пробудились от долгого сна:

Слух режут звуки тревоги.

Кто охранял наш покой,

Кто нам строил берлоги?

Кто?

По крупицам, по крохам собирали былое,

Справедливым ножом отсекали гнилое,

Вековую завесу срывали

Своими руками.

Узнавали такое, от чего стыла кровь,

Разрывались от боли, покидали свой кров,

На звериный, злорадный оскал

Отвечали плевками.

Утопали в трясинах, разбивались в горах,

Но опять воскресали, — нами движет не страх:

Мы хотим прикоснуться к истокам

Сухими губами.

В диких просторах отелится дым,

Реет вдали наше знамя.

Пусть содрогаются — зреет в сердцах

Злое пламя.

Күресті көзбен, бұралған ауызбен

Олар қараңғылықтан шығып кетті, оларға мән бермей

Өлшенген ағындарды не бұзды

Біреу қызық.

Күннен шабыттанған, Желмен шабыттанған

Бүйірлері жыртылып, жаралар күлмен жабылған,

Мұңды жылдарға қарғыс айтты

Мылқау бекершілік.

Жастар асыл екпінмен жарқырап:

Құлыптар сынды, қораптар ашылды, -

Соңғы тамшылар буланып кетті

Есірткі.

Ұзақ ұйқыдан ояндық:

Дабылдың үзілген дыбыстарын есту.

Тыныштығымызды кім қорғады

Бізге үйшіктерді кім салды?

ДДСҰ?

Бірте-бірте олар өткенді жинады,

Әділ пышақпен олар шіріктерді кесіп тастады,

Ескі жамылғы жұлынды

Өз қолымен.

Олар қанды суытатын нәрсені білді,

Азаптан жыртылып, баспанасын тастап,

Жабайы, зұлым күлімсіреу

Олар түкіріп жауап берді.

Батпақтарға батып, тауларға құлады,

Бірақ олар қайтадан тірілді - бізді қорқыныш басқармайды:

Біз шығу тегі туралы айтқымыз келеді

Құрғақ еріндер.

Жабайы далада бұзау түтеді,

Туымыз желбірейді.

Олар селт етсін – жүректерде піседі

Жаман жалын.