Моё лето - Калинов Мост

Мое лето пригорюнилось,

Потемнели облака.

Задрожала тропка лунная,

Увлекла слезу глотать.

Осень бредит листопадами,

Чайки стонут над волной:

Всеми правдами-неправдами

Побудь ещё со мной.

Может — было, может — не было,

Но печали не унять.

Берегами сказка теплилась

Тайной древнего вина.

Безутешно тучи плакали,

Дали скрылись пеленой,

Умоляю: буду ласковым,

Побудь ещё со мной.

Где беда добычу рыскала,

Вдох последний на руках.

Унесется в небо искрами,

Невесома и легка.

Млечный путь мерцал заветами —

Миг прощальный, неземной…

Были венчаны рассветами —

Ты рядом, ты со мной.

Жазым күйіп тұр

Бұлттар қарайып кетті.

Айлы жол дірілдеп,

Көз жасымды жұтуға мәжбүр етті.

Жапырақтың түсуімен күздің шуағы,

Шағалалар толқын үстінде еңіреп:

Барлық өтірікпен

Менімен бірге тұр.

Мүмкін - болды, мүмкін - ол емес еді,

Бірақ қайғыны басуға болмайды.

Ертегі жағалары жылт-жылт етті

Ежелгі шараптың құпиясы.

Бұлттар жұбатусыз жылады,

Дали перденің артына тығылды,

Өтінемін, мен мейірімді боламын

Менімен бірге тұр.

Бәле-жала жем болған жерде,

Соңғысын қолыңызбен дем алыңыз.

Оны ұшқындар аспанға алып кетеді,

Салмақсыз және жеңіл.

Құс жолы келісімдермен жарқырайды -

Қоштасу сәті, керемет...

Күннің шығуымен тәж киді -

Жақынсың, менімен біргесің.