Кто нас воспитал? - Калинов Мост

Я стою на пыльном перекрестке,

Я жую заморскую резинку.

Узнаю знакомые прически,

Для понта я расстегнул ширинку.

Мимо проезжают «Жигули»,

Ну и пусть езжают — мне-то что!

Плюну в лужу, вижу — фонари

Засверкали, на дворе темно.

Что ж, теперь пойду к друзьям — кентам,

По дороге бошку проломлю,

Пацифисту, свистну вслед ментам,

Все цветы мочою оболью.

Если кто что скажет — не беда:

Я не раз выслушивал таких!

Я ему педалью в зубы дам —

И бежать, искать кентов своих.

Всей гурьбой булавки в ухи вдев,

Выпьем пива, вздрогнем — и вперед,

По проспекту щупать клевых дев.

Нам все можно — мы ведь есть народ.

О-о-о, кто нас воспитал?

О-о-о, кто нас воспитал?

Мен шаң басқан жол айрығында тұрмын

Мен шетелдің сағызын шайнаймын.

Мен таныс шаш үлгілерін білемін

Өзімді көрсету үшін мен шыбынымды аштым.

«Жигулимен» өтіп бара жатып,

Жарайды, оларды жіберіңіз - маған не керек!

Мен шалшыққа түкіремін, көремін - шамдар

Олар жарқ етті, сыртта қараңғы болды.

Енді мен достарыма барамын - Кенттерге,

Жолда басымды сындырамын,

Пацифист, полицейлердің артынан ысқырады,

Барлық гүлдер несеппен.

Егер біреу бірдеңе айтса - бұл маңызды емес:

Мен мұндай адамдарды бірнеше рет тыңдадым!

Мен оған тістерге педаль беремін -

Ал жүгіріп, Кентсіңізді іздеңіз.

Құлақтағы түйреуіштердің бар тобымен, жіппен,

Сыра ішейік, дірілдеп - алға,

Даңғыл бойындағы салқын қыздарды сезініңіз.

Біз бәрін жасай аламыз - біз халықпыз.

Ой-ой-ой, бізді кім өсірді?

Ой-ой-ой, бізді кім өсірді?