Горе-витязь - Калинов Мост

А день угасал, виноватый

В печали глубокой,

Когда угрожали сосватать Бога.

Покоем обмануты ставни —

Эй, не зевай, сны стреножь.

Как покорный слуга

Закатал рукав,

Вековечить нож

Стародавним.

Кто волосы смял в узел черный,

Оврагами рыскал,

Кто заводи вырезал челном

В брызги.

Запекся в уста серым волком —

Эй, кто очаг засмеял?

Я в разбой прокажен,

Бросил верных жен, —

Не зови меня

Ночью волглой.

В полки пропадать становитесь,

Отвагой согреты;

Живым обещал горе-витязь, лето.

Имен не упомнить пожары,

Чьи возгласы теплил;

Кого наудачу прощали, степью.

И так далеко Забайкалье

В ладони пророчит

И моет полуденной гарью, очи.

А тебе все легко:

Забывать рекой,

Воевать серьгой,

Гнать клюкой…

Ал күн өтті, кінәлі

Терең қайғыда

Олар Құдайды қызықтырамыз деп қорқытқанда.

Бейбітшілік жапқыштарды алдады -

Ей, есінеме, армандар тізгін.

Кішіпейіл қызметші сияқты

жеңін түріп,

пышақты мәңгілік ету

Ежелгі.

Шашын қара түйінге айналдырған,

Айналдырған сайлар,

Артқы суларды қайықпен кескен кім

Шашырауда.

Аузында сұр қасқыр пісірген -

Ей, ошақ басында күлген кім?

Мен тонаушы алапеспін,

Тастанды адал әйелдер,

Маған қоңырау шалмаңыз

Түнде.

Сөрелерде адасып кетесің,

Батылдық жылыды;

Тірі уәде берді қайғы-рыцарь, жаз.

Өрттердің аттары есімде жоқ

Кімнің лебіздері жылы болды;

Кездейсоқ кешірген кімді, дала.

Ал әзірге Забайкалье

Ол алақанында пайғамбарлық етеді

Ал күндізгі күйдірумен, көзбен жуады.

Ал сіз үшін бәрі оңай:

өзенді ұмыт

Сырғамен күресіңіз

Таяқпен жүргізіңіз ...