Non monsieur, je n'ai pas vingt ans - Juliette Gréco

Non Monsieur, je n’ai pas vingt ans

Vingt ans, c’est l'âge dur

Ce n’est pas le meilleur des temps

Je sais, je l’ai vécu

J’ai dansé sur quelques volcans

Troué quelques souliers

Avec mes rêves et mes tourments

J’ai fait mes oreillers

Et je dis encore aujourd’hui:

Je suis comme je suis

Oui, je me souviens des jours

Quand les jours s’en allaient

Comme un rêve à l’envers

Oui, je me souviens des nuits

Quand les oiseaux parlaient

Sous la plume à Prévert

Non Monsieur, je n’ai pas vingt ans

Vingt ans, c’est tout petit

Moi, je n’ai jamais eu le temps

D’avoir peur de la nuit

Ma maison est un soleil noir

Au centre de ma tête

J’y fais l’amour avec l’espoir

Et l'âme des poètes

Les poètes sont des enfants

Des enfants importants

Oui, je me souviens des jours

Quand les jours s’en allaient

Comme un rêve à l’envers

Oui, je me souviens des nuits

Quand les oiseaux parlaient

Sous la plume à Prévert

Moi, Monsieur, quand j’avais vingt ans

J'étais déjà perdue

Perdue, la rage entre les dents

Superbement perdue !

Moi, je dansais avec des morts

Plus vifs que les vivants

Et nous inventions l'âge d’or

Au seuil des matins blancs

J’ai toujours, chevillé au corps

Le même soleil levant

Non, Monsieur, je n’ai pas vingt ans !

Жоқ мырза, мен жиырмаға толған жоқпын

Жиырма жас – қиын жас

Бұл ең жақсы уақыт емес

Білемін, мен өмір сүрдім

Мен жанартауларда биледім

Біраз аяқ киім таптым

Армандарыммен, азаптарыммен

Мен жастықтарымды жасадым

Мен әлі күнге дейін айтамын:

Мен қандаймын

Иә, сол күндер есімде

Күндер өткенде

Төңкерілген арман сияқты

Иә, түндер есімде

Құстар сөйлеп тұрғанда

Преверттегі қаламның астында

Жоқ мырза, мен жиырмаға толған жоқпын

Жиырма жыл өте аз

Мен, менің ешқашан уақытым болмады

Түннен қорқу үшін

Менің үйім қара күн

Менің басымның ортасында

Мен сонда үмітпен сүйемін

Ал ақындардың жаны

Ақындар – балалар

маңызды балалар

Иә, сол күндер есімде

Күндер өткенде

Төңкерілген арман сияқты

Иә, түндер есімде

Құстар сөйлеп тұрғанда

Преверттегі қаламның астында

Мен, сэр, жиырма жасымда

Мен қазірдің өзінде жоғалып кеттім

Жоғалған, тіс арасындағы қаһар

Керемет жоғалтты!

Мен, мен өлгендермен биледім

Тіріден тірі

Ал біз алтын ғасырды ойлап табамыз

Ақ таңдардың босағасында

Мен әрқашан денеге байланғанмын

Сол баяғы көтерілген күн

Жоқ мырза, мен жиырмаға толған жоқпын!