Le ros lulu - Juliette Gréco

Dans Paris tout bleu, sous la lune, un soir de juin

Elle marchait en somnambule, les yeux lointains

Mais ni Paris bleu ni la lune n’existaient pour elle, ce soir-là

Chagrin d’amour ou peur de vivre?

Elle avait seize ans

Lui, il flânait en solitaire, le gros Lulu

Un peu rond et la cinquantaine peut-être plus

Il serait passé sans rien dire mais quelque chose l’arrêta

Ce désespoir à la dérive, il l’aborda

Devant son air triste, il parla, des mots gentils

Elle ne l'écouta même pas mais le suivit

Elle aurait bien suivi le diable, alors pourquoi pas celui-là

Elle lui trouva l’air d’un bon diable, il l’amena

L’avait une maison de riche, le gros Lulu

Il y amena cette biche aux yeux perdus

Elle ne raconta pas sa vie, il ne la lui demanda pas

Mais comme on fait pour une reine, il l’installa

Pour la guérir, il l’entoura de mille soins

Il cueillit les plus belles roses de son jardin

Pour lui redonner des sourires, il devint poète et ami

Il inventa des tours de pitre, elle sourit

Mais les bourgeois et les duchesses, les relations

À leur façon chuchotèrent dans les salons

Elles avaient beau dire et médire, le gros Lulu, il savait bien

Que même en rêve il ne posa jamais la main

Jamais la main sur sa princesse qu’avait seize ans

Et ceux qui étaient un peu plus sages ou moins méchants

Se demandaient «Qu'est-ce qui brille chez le gros Lulu transformé

Et qu’est-ce qui lie donc cette biche à ce sanglier ?»

À seize ans, les désespoirs passent et simplement

Elle le quitta sans un mot de remerciement

Lui, il ne la crut pas ingrate, les mots ça sert peu, voyez-vous

Dans un sourire ils se quittèrent et voilà tout

Il y perdait comme sa vie, le gros Lulu

Mais c’est après son départ qu’il s’en aperçut

Elle, elle y gagna une chose comme un talisman et bien plus

Pouvoir penser, quand tout est moche, au gros Lulu

Парижде бәрі көгілдір, ай астында, маусымның бір кешінде

Ол ұйықтап жатқан, көздері алыс

Бірақ сол түні ол үшін көк Париж де, ай да болған жоқ

Жүрегі ауырады ма, әлде өмір сүруге қорқасыз ба?

Ол он алты жаста еді

Оны, ол жалғыз серуендеген, үлкен Лулу

Кішкене толымды және 50-ден асқан болуы мүмкін

Ол ештеңе деместен өтіп кетер еді, бірақ оны бір нәрсе тоқтатты

Бұл дірілдеген үмітсіздікке ол жақындады

Оның мұңды түріне қарап, жылы сөздер айтты

Ол тіпті оның сөзін тыңдамай, соңынан ерді

Ол шайтанның соңынан еретін еді, неге бұл емес

Ол оны жақсы шайтанға ұқсайды деп ойлады, ол оны әкелді

Оның бай үйі болды, семіз Лулу

Ол көзінен айырылған әлгіні әкелді

Ол өзінің өмір тарихын айтпады, ол одан сұрамады

Бірақ ол патшайым сияқты оны орнатты

Оны емдеу үшін ол оны мың қамқорлықпен қоршап алды

Ол өз бақшасынан ең әдемі раушан гүлдерін жинады

Оған күлкі сыйлау үшін ол ақын және дос болды

Ол клоундық трюктерді ойлап тапты, ол күлді

Бірақ буржуазиялық және герцогиналдар, қарым-қатынастар

Салондарда өзінше сыбырлады

Қанша айтып, жамандаса да, семіз Лулу, жақсы білетін

Түсінде де ол ешқашан қолын түсірмейді

Ешқашан он алты жасар ханшайымына қол қоймайды

Ал аз дана немесе азырақ зұлым болғандар

«Семіз Лулу өзгерді, несі жарқырайды

Ал бұны мына қабанды не байланыстырады?»

Он алтыда үмітсіздік өтеді және жай ғана

Ол оған бірде-бір алғыс айтпастан кетіп қалды

Ол оны шүкіршілік етпеді, сөздің пайдасы аз, көрдіңіз бе

Күлімсіреп олар қоштасты, осылай болды

Ол өз өмірін жоғалтып алды, үлкен Лулу

Бірақ оны кеткеннен кейін байқады

Ол, ол бойтұмар және т.б. сияқты нәрсені жеңіп алды

Ойлай білу, шіркін, бәрі семіз Лулудан