L'homme du pont - Juliette Gréco

Il portait une écharpe bleue, été comme hiver, parfois enroulée autour de son

cou, parfois flottant au vent, on se voyait de loin.

Je courrais,

nous courrions, nous avions le même âge, mais il avait l’air plus vieux.

Nous étions amoureux.

J'étais un peu gauche, il se tenait bien droit, très silencieux.

Quand il parlait, c'était avec un accent.

Je ne savais pas où il habitait,

nous nous donnions toujours rendez-vous sur le plus vieux pont de Paris que

l’on nomme Pont Neuf.

«Les français «, disait-il, mais il ne terminait pas sa

phrase.

Si je voulais lui écrire, je n’avais qu'à lui glisser un mot dans les

buissons du Vert-Galant.

C'était notre domaine, ce pont, notre nid, notre raison de vivre.

Une salle de bal de 238 mètres de long et 20 mètres de large — sacrée surface,

quand on y pense.

Longtemps je n’ai pas connu son nom.

Je l’appelais l’homme du Pont Neuf,

l’homme du Pont New — les semaines passant, il devint l’homme du Pont Nine,

puis l’homme du Pont, tout court, celui qui dépassait tous les autres en

mystère.

Mes amies se moquaient de moi, et moi je m’en moquais, qu’elles se

moquent: nous, au moins, c'était du sérieux.

Un samedi, il ne vint pas.

J’attendis plus d’une heure côté Quai des Orfèvres,

j’allais repartir quand une jeune femme qui lui ressemblait s’approcha

timidement de moi.

Sous mes pieds, les pavés sont devenus tout mous.

Peter avait eu un accident.

Peter, l’homme du Pont s’appelait Peter.

C'était grave, oui, il était dans le coma.

J’aurais pu demander à le voir,

je ne l’ai pas fait.

Je n’ai pas réussi à articuler un mot.

Le temps d’un bateau-mouche, et c’est trente ans qui passent.

Auiourd’hui,

il pleut, de ces pluies glacées de l’hiver, sans éclat, sans charme, sans rien.

Je vis loin des lumières dans un endroit où il n’y a pas de fleuve.

Ma chambre donne côté jardin.

Comment ai-je pu laisser repartir cette jeune

femme sans un mot de réconfort, sans lui demander son adresse, ou l’adresse de

l’hôpital?

Elle aussi avait un petit accent.

L’homme du Pont est-il encore

Vivant?

Je dors chaque jour un peu plus mal.

Je me réveille en lui parlant.

J’ai rêvé l’autre nuit que le pont s'écroulait dans un tremblement de terre.

Et puis l’instant d’après, c'était la ville entière qui tombait en poussière,

et le pont qui tenait debout, tout seul, préservé par la force magique de

notre lien.

L’instant d’après, encore, le pont se mettait à fondre,

il s’agenouillait dans l’eau comme un cheval blessé, pliait l'échine,

puis se disloquait en silence.

Ça m’agace, cette image, comme une pomme acide agace les dents.

Si au moins il

y avait eu du bruit… Le corps se raidit, il ne veut pas que ça se termine.

Peter, il s’appelait Peter, Pierre en français, l’homme du Pont.

Жазы-қысы көк орамал тағып, кейде орамалмен оранып жүретін

мойын, кейде желмен тербеліп, бір-бірімізді алыстан көретінбіз.

Мен жүгірдім,

біз жүгірдік, жасымыз бір еді, бірақ ол үлкен көрінді.

Біз ғашық болдық.

Мен аздап ебедейсіз болдым, ол тік тұрды, өте тыныш.

Ол сөйлегенде екпінмен болды.

Мен оның қайда тұратынын білмедім,

Біз әрқашан Париждегі ең көне көпірде кездесеміз

ол Пон Нойф деп аталады.

«Француздар» дейтін, бірақ сөзін аяқтамайтын

сөз тіркесі.

Егер мен оған хат жазғым келсе, оған бір жолды қалдырсам болғаны.

Верт-Галант бұталары.

Бұл біздің домен, осы көпір, ұямыз, өмір сүру себебіміз болды.

Ұзындығы 238 метр, ені 20 метрлік бал залы — қасиетті жер,

бұл туралы ойлағанда.

Ұзақ уақыт оның атын білмедім.

Мен оны Пон-Нейфтен келген адам деп атадым,

Пон-Ньюдан келген адам — апталар өте келе ол Тоғызыншы Понттың адамы болды,

содан кейін көпірден келген адам, кезең, басқалардан асып түскен адам

жұмбақ.

Достарым мені мазақ етті, мен оларға мән бермедім

мазақ: біз, кем дегенде, бұл маңызды болды.

Бір сенбіде ол келмеді.

Мен Quai des Orfevres жағында бір сағаттан астам күттім,

Кетейін деп едім, өзіне ұқсайтын жас келіншек жақындап қалды

меннен ұялып.

Аяқ астындағы брусчаткалар өте жұмсақ болып кетті.

Петр жол апатына ұшырады.

Питер, көпірден келген адамның аты Петр болды.

Бұл ауыр болды, иә, ол комада болды.

Мен оны көруді сұрай аламын,

Мен мұны істеген жоқпын.

Мен бір сөзді жеткізе алмадым.

Бато-Муштың уақыты келді және отыз жыл өтеді.

Бүгін,

жаңбыр жауды, сол мұзды қыс жаңбырлары, түтіккен, сүйкімділігі жоқ, ештеңеден айырылған.

Мен жарықтан алыс жерде, өзен жоқ жерде тұрамын.

Менің бөлмем бақшаға қарайды.

Мен бұл жас қызды қалай жіберемін

әйелі жұбатусыз, оның мекен-жайын немесе мекен-жайын сұрамай

аурухана?

Оның да аздап акценті бар еді.

Көпірден келген адам әлі тұр ма?

Тірі ме?

Мен күн сайын аздап нашар ұйықтаймын.

Мен онымен сөйлесіп оянамын.

Мен кеше түнде жер сілкінісінен көпірдің құлағанын түсіндім.

Содан кейін келесі сәтте бүкіл қала шаңға айналды,

және сиқырлы күшпен сақталған өз алдына тұрған көпір

біздің сілтеме.

Келесі сәтте көпір қайтадан ери бастады,

жаралы аттай суға тізерлеп отырды, белін бүгіп,

сосын үнсіз қалды.

Мені ренжітеді, бұл бейне, қышқыл алма тістерді тітіркендіргендей.

Ең болмағанда ол

шу болды... Денесі қатып қалды, мұның біткенін қаламады.

Питер, оның аты Питер, французша Пьер, көпірдегі адам.