Театр - Ирина Аллегрова

Я вчера побывала в театре теней

Мне казалось — я все позабыла

Тень последних шагов, тень улыбки своей

И туманные тени ошибок

Черной птицей душа ускользала в ночи

Улетала, скрываясь из вида

Как часы в тишине, чье-то сердце стучит

Только чье — мне отсюда не видно

--RF--

Но память, как усталый часовой

И на столе стоит пустой бокал

И за тебя, но не с тобой

Я выпью горечи хмельной

За те слова, что ты мне не сказал

И на ветке качалась седая луна

И дорога бежала навстречу

Кто мне скажет — зачем, обернувшись назад

Я увидела завтрашний вечер

Этот вечер нахлынул бедой и дождем

Будет занавес поднят нескоро

Мы в театре теней в одиночку живем

То ли зрители, то ли актеры

--RF--

--RF--

— «Не сказал»

— «Но я хотел., я хотел сказать,

Что я., что я…, что я люблю тебя…

Я…, я хочу тебя, я хочу быть с тобой…

Я хочу быть воздухом, которым ты дышишь

Я хочу тебя, быть в тебе, рядом всегда!»

Мен кеше көлеңке театрында болдым

Маған солай көрінді - мен бәрін ұмыттым

Соңғы қадамдарының көлеңкесі, күлімсіреген көлеңкесі

Және қателіктердің тұманды көлеңкелері

Қара құстай жан тайып түнге қарай кетті

Ұшып кетті, көзден таса

Тыныштықтағы сағат сияқты біреудің жүрегі соғып тұр

Тек кімдікі - мен бұл жерден көрінбеймін

--RF--

Бірақ есте сақтау шаршаған күзетші сияқты

Ал үстелде бос стақан тұр

Және сіз үшін, бірақ сізбен емес

Мен ащы ащы ішемін

Сіз маған айтпаған сөздеріңіз үшін

Ал боз ай бұтақта тербелді

Ал жол қарай жүгірді

Маған кім айтар - неге, артқа қарап

Мен ертең кешке көрдім

Бұл кеште бақытсыздық пен жаңбыр жауды

Жақында шымылдық ашылмайды

Көлеңке театрында жалғыз тұрамыз

Не аудитория, не актерлер

--RF--

--RF--

- «Айтпадым»

- «Бірақ мен айтқым келді.

Мен... мен... сені сүйетінімді...

Мен..., мен сені қалаймын, мен сенімен болғым келеді...

Мен сіз дем алатын ауа болғым келеді

Мен сенің жаныңда, әрқашан қасыңда болғаныңды қалаймын!»