Памяти Виктора Цоя - Игорь Тальков

Поэты не рождаются случайно, они летят на землю с высоты,

Их жизнь окружена глубокой тайной, хотя они открыты и просты.

Глаза таких божественных посланцев всегда печальны и верны мечте,

И в хаосе проблем их души вечно светят тем мирам, что заблудились в темноте.

Они уходят, выполнив заданье, их отзывают Высшие Миры,

Неведомые нашему сознанью, по правилам космической игры.

Они уходят, не допев куплета, когда в их честь оркестр играет туш:

Актёры, музыканты и поэты - целители уставших наших душ.

В лесах их песни птицы допевают, в полях для них цветы венки совьют,

Они уходят вдаль, но никогда не умирают и в песнях и в стихах своих живут.

А может быть, сегодня или завтра уйду и я таинственным гонцом

Туда, куда ушёл, ушёл от нас внезапно поэт и композитор Виктор Цой.

Ақындар кездейсоқ тумайды, биіктен жерге ұшады,

Олардың өмірі ашық және қарапайым болғанымен, терең құпиямен қоршалған.

Мұндай илаһи елшілердің көздері әрқашан мұңды және арманға адал,

Ал проблемалардың хаосында олардың жандары қараңғыда жоғалған әлемдерге мәңгілік жарқырайды.

Олар тапсырманы орындап, кетіп қалады, оларды Жоғары әлемдер шақырады,

Біздің санамызға беймәлім, ғарыштық ойын ережелері бойынша.

Оркестр олардың құрметіне шертпе ойнағанда, олар өлеңді аяқтамай кетеді.

Шаршаған жанымыздың емшісі – актерлар, күйшілер, ақындар.

Орманда құстар ән салады, далада гүлдер гүл шоқтарын жасайды,

Олар алысқа барады, бірақ ешқашан өлмейді, әндері мен өлеңдерімен өмір сүреді.

Немесе бүгін-ертең кетемін, мен жұмбақ хабаршымын

Ол кеткен жерде ақын әрі композитор Виктор Цой кенет бізді тастап кетті.