Habitude - IAM, FAF LARAGE

Aucun visage ne me regarde

Et sur les quelques pièces que je glane

A la sortie des magasins, après l’office

Le côté face aussi me donne le profil

Le soleil tombe avec les degrés

Depuis ce matin je marche, mais là mes pieds sont las, il faudrait que je pense

à me poser

Que je me trouve un porche ou un coin tranquille, bien abrité

A l'écart des regards, la tolérance est souvent mal imitée

Parfois j’aimerais être invisible tout comme ces fantômes

Ne pas voir ces yeux, qui ne me regardent pas comme on regarde un homme

«Bonjour madame, n’ayez pas peur, non, je ne suis pas dangereux

Je vous tiens la porte c’est tout, c’est pas à votre sac que j’en veux «C'est qu’un «bonjour «, ça ne vous coutera pas 1 €

Allez fouillez votre cœur, y’a peut-être encore quelques «merci»

Je vous jure c’est pas de ma faute si tout le pays part en vrille

Je suis là par manque de chance, la vie a ses sombres héros

Comme une ombre au tableau, je croise des routes sans jamais laisser de trace

S’il vous plait, voyez moi, une fois avant que le vieux ne m’efface

Je sais c’est dur car vous me percevez comme un peut-être

Alors c’est presque par instinct que vous tournez la tête

C’est vrai je dors là, où vos chiens ont leur chiottes

Je gêne les amoureux qui sur les bancs, le soir se bécotent

Et si le vent parfois me force à squatter vos entrées

N’oubliez pas, même les vaincus ont droit au respect

Et si le dédain était armé, je serais mort 1000 fois

Comme ceux qu’on trouve le matin gelés et morts de froid

Mais là c’est pire ma présence ne choque même plus

Le temps défile et doucement je deviens une simple habitude

On ne me voit plus, je suis transparent, une habitude

Les regards glissent, sur mes affaires entassées sur ce trottoir vide

C’est tout ce qui me reste, mon testament

On ne me voit plus, je suis une silhouette

Une ombre sans utilité

Comme disent hommes et femmes pleins de futilités

Je ne suis qu’une habitude, ou aucun pas ne s’arrête

On vit l’hiver gelés par la honte

Le froid et l'été, l’indifférence des passants nous fait de l’ombre

Sur un trottoir, un banc on dérange, chacun sa croix

Une pièce, de l’eau courante, un trésor qu’on ne trouve pas

Le soir on marche en petits groupes, livrés à nous-mêmes

Rien qui nous retient ici, ni maison, ni repères

Nos souvenirs, nos joies dans des sacs poubelles

On brave le «idien et voit nos espoirs à la baisse

On fuit la loi et l’ordre qui nous chassent parce qu’on n’a plus de sous

Ils ont saisi ma dignité avec mes biens un jour

Depuis je vous regarde, faire semblant de ne pas me voir et ça me marque

Plus que le temps à tuer sur le goudron une tache dans ce parc

Vos non dits qui en disent long me rattrapent

Et parmi nous beaucoup se résignent face au mépris, ils signent

Pour une idylle avec une bouteille vide

On ne juge pas, on a tous une histoire, je ne vous le souhaite pas

Je pourrais être vous, vous pourriez être moi

Alors je rêve devant les vitrines, tant pis si c’est pour de faux

Je sais que la rue ne fait pas de cadeau

J’essaie d'être fort même dans le caniveau

Je ne suis qu’une statue de chair parmi vous

Et à la fin j’aurai joué mon rôle jusqu’au bout

Mais les spectateurs m’ont fait défaut

On ne me voit plus, je suis transparent, une habitude

Les regards glissent, sur mes affaires entassées sur ce trottoir vide

C’est tout ce qui me reste, mon testament

On ne me voit plus, je suis une silhouette

Une ombre sans utilité

Comme disent hommes et femmes pleins de futilités

Je ne suis qu’une habitude, ou aucun pas ne s’arrête

On ne me voit plus

Маған бет қарамайды

Ал мен жинайтын бірнеше бөліктерде

Дүкендерден шығып, кеңседен кейін

Алдыңғы жағы да маған профильді береді

Күн градуспен бірге түседі

Таңертеңнен бері жүрмін, бірақ қазір аяғым шаршады, ойлану керек

өзімнен сұрау

Мен өзімді подъезд табамын ба, әлде тыныш, паналанған бұрыш

Көзге көрінбейтін жерде толеранттылық жиі нашар еліктеледі

Кейде сол елестер сияқты көзге көрінбейтін болсам ғой деп ойлаймын

Сен еркекке қарағандай маған қарамайтын көздерді көрме

«Сәлеметсіз бе, ханым, қорықпаңыз, жоқ, мен қауіпті емеспін

Мен сен үшін есікті ұстаймын, бәрі болды, мен кейін сенің сөмкең емес «Бұл тек «сәлем» ғана, ол сізге 1€ тұрмайды.

Жүрегіңізді іздеңіз, әлі де бірнеше "рахмет" болуы мүмкін

Ант етемін, бұл менің кінәм емес, бүкіл ел дүр сілкінді

Мен мұнда бақытсыздық үшін келдім, өмірдің өз қара батырлары бар

Тақтадағы көлеңке сияқты мен жолдарды кесіп өтемін ешқашан із қалдырмай

Өтінемін, қарт мені өшіргенше бір рет көр

Мен бұл қиын екенін білемін, өйткені сен мені мүмкін деп қарайсың

Демек, сіз инстинктпен басыңызды айналдыра аласыз

Иттеріңіздің дәретханасы бар жерде ұйықтайтыным рас

Орындықтарда кешке бір-бірін сүйетін ғашықтарды ұятқа қалдырамын

Егер жел мені кейде сіздің кіреберістерді қисайтуға мәжбүр етсе

Есіңізде болсын, тіпті жеңілген де құрметке лайық

Ал менсінбеу қаруланған болса, мен мың рет өлетін едім

Таңертең табылғандар сияқты, мұздатылған және қатып өлген

Бірақ бұл одан да жаманы, менің қатысуым енді таң қалдырмайды

Уақыт зымырап өтіп жатыр, мен жай ғана әдетке айналып бара жатырмын

Мені енді ешкім көрмейді, мөлдірмін, әдетім

Көздер сырғанайды, менің заттарым мына бос тротуарда үйіліп жатыр

Менде қалғаны, өз еркім

Мені енді ешкім көрмейді, мен сұлбамын

Пайдасыз көлеңке

Ерлер мен әйелдер айтқандай, ұсақ-түйекке толы

Ешбір қадам тоқтамайтын әдетім ғой

Ұяттан қақаған қыста өмір сүреміз

Суық пен жаз, өтіп бара жатқан адамдардың бейжайлығы бізге көлеңке түсіреді

Тротуарда, орындықта біз алаңдаймыз, әрқайсысы өз кресті

Тиын, ағын су, табылмас қазына

Кешке өзіміз қалдырған шағын топтармен жүреміз

Бұл жерде бізді ұстап тұрған ештеңе жоқ, үй де, көрнекті белгілер де жоқ

Біздің естеліктеріміз, қоқыс қапшықтарындағы қуаныштарымыз

Біз «идианға» батылдықпен қараймыз және біздің үмітіміздің азайып бара жатқанын көреміз

Біз бұзылғандықтан бізді аңдыйтын заң мен тәртіптен қашамыз

Олар бір күні байлығыммен абыройымды тартып алды

Содан бері мен сені бақылап жүрмін, мені көрмегендей болып, мені белгілейді

Бұл саябақта бір жерді шайырмен өлтіруге уақыт көп

Айтылмай қалған дүниелеріңіз мені қуып жетіп жатыр

Ал көбіміз менсінбей отставкаға кетеміз, қол қояды

Бос бөтелкемен романс үшін

Біз соттамаймыз, бәріміздің тарихымыз бар, мен оны сізге тілемеймін

Мен сен бола аламын, сен мен бола аласың

Сондықтан мен терезелердің алдында армандаймын, егер бұл жалған болса, өте өкінішті

Мен көшенің жақсылық жасамайтынын білемін

Мен төбеде де мықты болуға тырысамын

Мен сендердің араларыңдағы ет мүсінімін

Ал соңында мен өз рөлімді соңына дейін ойнадым

Бірақ көрермендер мені жіберіп алды

Мені енді ешкім көрмейді, мөлдірмін, әдетім

Көздер сырғанайды, менің заттарым мына бос тротуарда үйіліп жатыр

Менде қалғаны, өз еркім

Мені енді ешкім көрмейді, мен сұлбамын

Пайдасыз көлеңке

Ерлер мен әйелдер айтқандай, ұсақ-түйекке толы

Ешбір қадам тоқтамайтын әдетім ғой

Мені енді ешкім көрмейді