Pensées des morts - Georges Brassens

Voilà les feuilles sans sève

qui tombent sur le gazon

voilà le vent qui s'élève

et gémit dans le vallon

voilà l’errante hirondelle

qui rase du bout de l’aile

l’eau dormante des marais

voilà l’enfant des chaumières

qui glane sur les bruyères

le bois tombé des forêts

C’est la saison où tout tombe

aux coups redoublés des vents

un vent qui vient de la tombe

moissonne aussi les vivants

ils tombent alors par mille

comme la plume inutile

que l’aigle abandonne aux airs

lorsque des plumes nouvelles

viennent réchauffer ses ailes

à l’approche des hivers

C’est alors que ma paupière

vous vit palir et mourir

tendres fruits qu'à la lumière

dieu n’a pas laissé murir

quoique jeune sur la terre

je suis dejà solitaire

parmi ceux de ma saison

et quand je dis en moi-même

«où sont ceux que ton cœur aime?»

je regarde le gazon

C’est un ami de l’enfance

qu’aux jours sombres du malheur

nous preta la providence

pour appuyer notre cœur

il n’est plus: notre âme est veuve

il nous suit dans notre épreuve

et nous dit avec pitié

«Ami si ton âme est pleine

de ta joie ou de ta peine

qui portera la moitié?»

C’est une jeune fiancée

qui, le front ceint du bandeau

n’emporta qu’une pensée

de sa jeunesse au tombeau

Triste, hélas !

dans le ciel même

pour revoir celui qu’elle aime

elle revient sur ses pas

et lui dit: «ma tombe est verte!

sur cette terre déserte

qu’attends-tu?

je n’y suis pas!»

C’est l’ombre pâle d’un père

qui mourut en nous nommant

c’est une sœur, c’est un frère

qui nous devance un moment

tous ceux enfin dont la vie

un jour ou l’autre ravie,

enporte une part de nous

murmurent sous la pierre

«vous qui voyez la lumière

de nous vous souvenez vous?»

Voilà les feuilles sans sève

qui tombent sur le gazon

voilà le vent qui s'élève

et gémit dans le vallon

voilà l’errante hirondelle

qui rase du bout de l’aile

l’eau dormante des marais

voilà l’enfant des chaumières

qui glane sur les bruyères

le bois tombé des forêts

Міне, шырынсыз жапырақтар

шөпке құлау

міне жел соғады

алқапта ыңырсып жатыр

міне, қаңғыбас қарлығаш

қанатының ұшымен қыратын

батпақтардың тынық суы

міне, саяжайдың баласы

шыбын терген

ормандардан құлаған ағаштар

Бәрі құлдырайтын мезгіл

желдердің екі еселенген соғуына

қабірден соғатын жел

тіршілігін де орады

олар мыңға азаяды

пайдасыз қауырсын сияқты

бүркіт ауада кетеді

жаңа қауырсындар пайда болған кезде

оның қанаттарын жылытуға келеді

қыс жақындаған сайын

Менің қабағым сол кезде

сенің өшіп, өлгеніңді көрдім

тек жарықта нәзік жемістер

құдай өлімге жол бермеді

жер бетінде жас болса да

Мен қазірдің өзінде жалғызбын

менің маусымымның арасында

және мен өзіме айтқанда

«Жүрегің жақсы көретіндер қайда?»

Мен шөпке қараймын

Ол бала кезден дос

тек бақытсыздықтың қараңғы күндерінде

бізге қамқорлық көрсетті

жүрегімізді қолдау үшін

ол жоқ: жанымыз жесір

ол біздің сот процесінде бізге ілеседі

және бізге аяушылықпен айтады

«Жаның тоқ болса дос

сіздің қуанышыңыз немесе азабыңыз туралы

жартысын кім көтереді?»

Ол жас келін

Кім, маңдайына көз байлаулы

бір ғана ойға алды

жастық шағынан бейітке дейін

Өкінішті, өкінішті!

аспанның өзінде

ол сүйген адамды қайтадан көру үшін

ол қадамдарын қайталайды

және оған: «Менің қабірім жасыл!

мына шөлді жерде

не күтіп тұрсың?

Мен жоқпын!»

Ол әкенің ақшыл көлеңкесі

біздің атымызды беріп өлген

ол әпкесі, ол ағасы

біраз уақыт алдымызда

ақырында, өмірі барлардың бәрі

Бір күні қуанып,

біздің бір бөлігімізді ал

тастың астына сыбырлау

«Сендер жарықты көретіндер

бізді есіңде ме?»

Міне, шырынсыз жапырақтар

шөпке құлау

міне жел соғады

алқапта ыңырсып жатыр

міне, қаңғыбас қарлығаш

қанатының ұшымен қыратын

батпақтардың тынық суы

міне, саяжайдың баласы

шыбын терген

ормандардан құлаған ағаштар