Supplique pour être enterré à la plage de Sète - Georges Brassens

La Camarde qui ne m’a jamais pardonné

D’avoir semé des fleurs dans les trous de son nez

Me poursuit d’un zèle imbécile.

Alors cerné de près par les enterrements,

J’ai cru bon de remettre à jour mon testament,

De me payer un codicille.

Trempe dans l’encre bleue du Golfe du Lion,

Trempe, trempe ta plume, ô mon vieux tabellion,

Et de ta plus belle écriture,

Note ce qu’il faudrait qu’il advînt de mon corps

Lorsque mon âme et lui ne seront plus d’accord,

Que sur un seul point: la rupture.

Quand mon âme aura pris son vol à l’horizon

Vers celle de Gavroche et de Mimi Pinson,

Celles des titis, des grisettes,

Que vers le sol natal mon corps soit ramené,

Dans un sleeping du Paris-Méditerranée,

Terminus en gare de Sète.

Mon caveau de famille, hélas!

n’est pas tout neuf,

Vulgairement parlant, il est plein comme un œuf,

Et d’ici que quelqu’un n’en sorte,

Il risque de se faire tard et je ne peux,

Dire à ces braves gens: «Poussez-vous donc un peu,

Place aux jeunes en quelque sorte.»

Juste au bord de la mer, à deux pas des flots bleus,

Creusez si c’est possible un petit trou moelleux,

Une bonne petite niche,

Auprès de mes amis d’enfance, les dauphins,

Le long de cette grève où le sable est si fin,

Sur la plage de la corniche.

C’est une plage où même à ses moments furieux,

Neptune ne se prend jamais trop au sérieux,

Où quand un bateau fait naufrage,

Le capitaine crie: «Je suis le maître à bord!

Sauve qui peut, le vin et le pastis d’abord,

Chacun sa bonbonne et courage.»

Et c’est là que jadis à quinze ans révolus,

À l'âge où s’amuser tout seul ne suffit plus,

Je connus la prime amourette.

Auprès d’une sirène, une femme-poisson,

Je reçus de l’amour la première leçon,

Avalai la première arête.

Déférence gardée envers Paul Valéry,

Moi l’humble troubadour sur lui je renchéris,

Le bon maître me le pardonne.

Et qu’au moins si ses vers valent mieux que les miens,

Mon cimetière soit plus marin que le sien,

Et n’en déplaise aux autochtones.

Cette tombe en sandwich entre le ciel et l’eau,

Ne donnera pas une ombre triste au tableau,

Mais un charme indéfinissable.

Les baigneuses s’en serviront de paravent,

Pour changer de tenue et les petits enfants,

Diront: «Chouette, un château de sable!»

Est-ce trop demander: sur mon petit lopin,

Plantez, je vous en prie, une espèce de pin,

Pin parasol de préférence,

Qui saura prémunir contre l’insolation

Les bons amis venus faire sur ma concession

D’affectueuses révérences.

Tantôt venant d’Espagne et tantôt d’Italie,

Tous chargés de parfums, de musiques jolies,

Le Mistral et la Tramontane,

Sur mon dernier sommeil verseront les échos,

De villanelle, un jour, un jour de fandango,

De tarentelle, de sardane.

Et quand prenant ma butte en guise d’oreiller,

Une ondine viendra gentiment sommeiller,

Avec moins que rien de costume,

J’en demande pardon par avance à Jésus,

Si l’ombre de ma croix s’y couche un peu dessus,

Pour un petit bonheur posthume.

Pauvres rois pharaons, pauvre Napoléon,

Pauvres grands disparus gisant au Panthéon,

Pauvres cendres de conséquence,

Vous envierez un peu l'éternel estivant,

Qui fait du pédalo sur la vague en rêvant,

Qui passe sa mort en vacances.

Vous envierez un peu l'éternel estivant,

Qui fait du pédalo sur la vague en rêvant,

Qui passe sa mort en vacances.

Мені ешқашан кешірмейтін Камард

Мұрнының тесігіне гүл сепкен

Мені ақымақ құлшыныспен қуады.

Жерлеулермен тығыз қоршалған,

Мен өз еркімді жаңартқан дұрыс деп ойладым,

Маған кодицил төлеу үшін.

Арыстан шығанағынан көк сияға малынған,

Маңдай бер, қаламыңды, көне табельім,

Сіздің ең жақсы қолжазбаңыз,

Менің денеммен не болатынын жазыңыз

Менің жаным мен ол келіспегенде,

Тек бір нүктеде: үзілу.

Менің жаным көкжиекте ұшқанда

Гаврош пен Мими Пинсонға,

Тит, гризетттер,

Тәнім туған топырағыма оралсын,

Париж-Жерорта теңізі шпалында,

Сете станциясындағы терминал.

Менің отбасым, әттең!

жаңа емес,

Әдепсіз айтсақ, жұмыртқадай тоқ,

Біреу шыққанша,

Кеш болуы мүмкін, мен мүмкін емес,

Осы жақсы адамдарға айт: «Өзіңе аздап көмектес,

Жастарға қандай да бір жолмен жол беріңіз».

Теңіздің дәл жағасында, көк толқындардан тас лақтырылған жерде,

Мүмкін болса, жұмсақ кішкене шұңқыр қазыңыз,

Жақсы кішкентай тауашалар,

Бала күнгі достарыммен, дельфиндермен,

Құмы өте жақсы жағажайда,

Корниш жағажайында.

Бұл жағажай, тіпті оның ашулы сәтінде де,

Нептун ешқашан өзін тым байыппен қабылдамайды,

Қайда кеме апатқа ұшыраса,

Капитан: «Мен борттағы шебермін!» деп айғайлайды.

Кім алады, алдымен шарап пен пасти сақтаңыз,

Әркімнің өз құты мен батылдығы бар».

Міне, бір рет он бес жасында

Жалғыз көңіл көтеру жеткіліксіз болған жаста,

Мен махаббатты білдім.

Жанында су перісі, балық әйел,

Махаббаттың алғашқы сабағын алдым,

Бірінші жотадан төмен.

Пол Валериге қатысты,

Мен оған кішіпейіл трубадур мен жақсырақ барамын,

Жақсы қожайын мені кешіреді.

Оның өлеңдері менікінен жақсырақ болса,

Менің зиратым одан да теңіздік,

Ал жергілікті тұрғындарды ренжітуге болмайды.

Бұл қабір аспан мен су арасында,

Тақтаға қайғылы көлеңке түсірмейді,

Бірақ анықталмайтын сүйкімділік.

Жуынушылар оны экран ретінде пайдаланады,

Киімді және кішкентай балаларды ауыстыру үшін,

Олар: «Жақсы, құмды сарай!» дейді.

Сұрау тым көп пе: менің кішкентай сюжетте,

Өтінемін, қарағайдың бір түрін отырғыз,

Қолшатыр қарағайы жақсырақ,

Күн соғуынан кім қорғана алады

Менің дилерге жақсы достар келеді

Мейірімді садақтар.

Кейде Испаниядан, кейде Италиядан,

Барлығы хош иіске толы, әдемі музыка,

Мистраль және Трамонтана,

Соңғы ұйқымда жаңғырық төгіледі,

Вилланельден, бір күн, бір күн фандангодан,

Тарантелладан, сарданадан.

Менің үйінді жастыққа алғанда,

Су перісі ақырын ұйықтайды,

Костюмдері аз болса да,

Мен Исадан алдын ала кешірім сұраймын,

Егер менің крестімнің көлеңкесі аздап жатса,

Кішкене өлімнен кейінгі бақыт үшін.

Кедей перғауын патшалар, кедей Наполеон,

Бейшара ұлы Пантеонда жатып кетті,

Салдарынан бейшара күл,

Мәңгілік жазғы келушіге қызғанышпен қарайсың,

Кім армандап толқында педальды қайықпен жүреді,

Кім өз өлімін демалыста өткізеді.

Мәңгілік жазғы келушіге қызғанышпен қарайсың,

Кім армандап толқында педальды қайықпен жүреді,

Кім өз өлімін демалыста өткізеді.