2 романса, соч. 49: II. Пророк - Фёдор Иванович Шаляпин, Николай Андреевич Римский-Корсаков

Духовной жаждою томим,

В пустыне мрачной я влачился, —

И шестикрылый серафим

На перепутье мне явился.

Перстами легкими как сон

Моих зениц коснулся он.

Отверзлись вещие зеницы,

Как у испуганной орлицы.

Моих ушей коснулся он, —

И их наполнил шум и звон:

И внял я неба содроганье,

И горний ангелов полет,

И гад морских подводный ход,

И дольней лозы прозябанье.

И он к устам моим приник,

И вырвал грешный мой язык,

И празднословный и лукавый,

И жало мудрыя змеи

В уста замершие мои

Вложил десницею кровавой.

И он мне грудь рассек мечом,

И сердце трепетное вынул,

И угль, пылающий огнем,

Во грудь отверстую водвинул.

Как труп в пустыне я лежал,

И Бога глас ко мне воззвал:

Рухани шөлдеген азап,

Мұңайған шөлде сүйредім, -

Ал алты қанатты сераф

Ол маған жол айрығында көрінді.

Армандай жеңіл саусақтармен

Ол менің көзіме тиді.

Пайғамбардың көзі ашылды,

Қорыққан қыран сияқты.

Ол менің құлағыма қолын тигізді

Олар шу мен қоңырауға толы болды:

Мен аспанның дірілін естідім,

Ал көктегі періштелер ұшады,

Ал теңіз су астындағы рептилия,

Және жүзім өсімдіктері.

Ол менің ерніме жабысты,

Күнәһар тілімді жұлып алдым,

Ал бос сөз бен айлакер,

Ал дана жыланның шағуы

Тоңған аузымда

Ол қанды оң қолымен инвестициялады.

Ол менің кеудемді қылышпен шауып тастады,

Дірілдеген жүректі шығарып,

Ал отпен жанатын көмір

Ол саңылауды кеудесіне итеріп жіберді.

Шөлде жатқан мәйіттей,

Құдайдың даусы мені шақырды: