Phantasmagoria - Engelsstaub

From times immemorial I lived in darkness

In blooming silence.

Eyes — only able to see

In darkness, ears — only able to hear the

Beat of my heart.

My senses are dead

Eternal darkness — eternal silence —

Dreamless sleep.

I roused up by an

Unfamiliar thought: flared up pictures had

Died like falling stars.

My hope for light

Rushed through my body.

An unknown but

Warm voice cut the dull silence: words which

Never would open my closed lips.

Weally, I

Noticed a pale face but full of life and with

A painful expression.

I foresaw its tears

Which never would find their way to freedom

For this long time I had been on my own but

Who was this transparent statue?

I was able to see with its eyes and able to

Hear with its ears.

I felt with its senses…

I absorbed its thoughts and dreams to live

There in. But as soon as sleep had left me I

Was alone again, nearer to death than

Before.

One feeling remained, my yearning

For breaking out of this darkness to float in

Radiant light to understand the spoken words

After all.

I wanted to conquer the regions of

Light and tone.

Therefore I would fight.

I would

Cut off the veil of darkness with my beholding

Eyes.

With my hearing ears I would force the

Silence to scream.

Then the spell would be

Broken and I would be free.

Now — in the

Distance I already can see the light and hear

The gentle voice that tempt me.

I walk

Towards, try to touch it…

Finally, I step out from this world into this

Light.

As I reach the source of light and tone I

See the pale face with eyes full of life, I listen

To the words.

I’m not alone any longer

But… It’s my mirage

Ежелден мен                                                                                              

Гүлденген тыныштықта.

Көздер — тек көреді

Қараңғыда құлақ — тек ести алады

Жүрегімнің соғуы.

Менің сезімдерім өлді

Мәңгілік қараңғылық — мәңгілік тыныштық —

Армансыз ұйқы.

Мен едім

Бейтаныс ой: жанып тұрған суреттер болды

Құлаған жұлдыздар сияқты өлді.

Жарыққа деген үмітім

Денемді басып өтті.

Белгісіз, бірақ

Жылы дауыс күңгірт тыныштықты үзді: сөздер

Мен жабылған ернімді ешқашан ашпас едім.

Уэлли, И

Бозарған, бірақ өмірге толы жүзді байқадым

Ауырсынатын өрнек.

Мен оның көз жасын алдын ала білдім

Бұл ешқашан еркіндікке жол таба алмайды

Осы ұзақ уақыт бойы мен жалғыз болдым, бірақ

Бұл мөлдір мүсін кім болды?

Мен оның көзімен көрдім және көрдім

Құлағымен есті.

Мен оның сезімдерімен сезіндім...

Мен оның ойлары мен өмір сүру армандарын жұмдым

Бірақ ұйқы мені тастап кеткен бойда мен

Қайта жалғыз қалды, өлімге жақын

Бұрын.

Бір сезім қалды, менің сағынышым

Бұл қараңғылықтан шығу үшін

Айтылған сөздерді түсіну үшін нұрлы жарық

Қалай болғанда да.

аймақтарын жағындырғым келді

Жарық пен тон.

Сондықтан соғысатын едім.

Мен ... едім

Қараңғылық пердесін менің көзқарасыммен кес

Көздер.

Есту құлағыммен күштеп жіберер едім

Айқайлау үшін үндемеу.

Сонда заклинание болады

Сынған болсам, бос болатынмын.

Қазір —  ішінде

Мен жарықты көріп, еститін қашықтық

Мені азғыратын нәзік дауыс.

Мен серуендеймін

Оны түртіп көріңіз…

Ақырында, мен бұл дүниеден осыған қадам бастым

Жарық.

Мен жарық және тонның көзіне жетілген сайын I

Өмірге толы көздері бар бозарған жүзді қараңыз, тыңдаймын

 сөздерге .

Мен енді жалғыз емеспін

Бірақ ... бұл менің миражым