Светило - Эйсик, Рем Дигга

Твой шатёр шаток и сер в степи,

Сам жалок и слеп, плачешь: «Ослепи!»

Падок на Свет, огонь не насытит табор век,

Я видел, кто вас лепил.

Всё есть, как он задумал, будка — не кров, цепь,

Демон костёр задует, и он везде теперь.

А мне смешно, страх мне неведом, он нем,

Прячет лик под капюшон.

Скажи, а ты зачем?

Кусочек дам тебе, луч как путь, ключ и суть саму,

Жить там, где нет бед.

Я блик всего лишь, но замысел ясен мне,

Ведь я — он, пойми, я — смысл всего.

Здесь годы под крышами — карцеры с мышами,

Видел в тени там дворы,

Себя нисколько за все дни не нарыл,

Там навесы-враги, там крыши-воры,

Я устал и все потуги на нет,

Тут есть ширма, если хочешь, если хочешь — нет.

Старый завет, вечность в обед,

Не путай светлый цвет и свет,

Рак поколений — мрак келий,

Враг озарения — брак изделий

Кожаных, со стержнем из смолы.

Тому не помочь, кто смотрит вниз, в полы,

Пойми, пойми, пойми...

Загляни внутрь меня!

Там страх, запрет,

Там Свет, там путь на век,

Человек, человек, человек!

Или калека, или падший ангел,

В жилах которого кипят столетия,

Впредь я передвигаюсь только вперёд

За счёт чужой смерти с Чёрным ветром!

По орбите в виде пыли,

В поле в виде стаи, на клинке и курке в виде стали,

Сотрясая пьедесталы,

Вверх вертикально над Землёй взлетая,

Озари мою поверхность, безупречность,

Светило!

Своей силой!

Да потом отпусти меня, как потоп,

Как последний патрон, вслед по тропам к бессильным!

Шатырың далада дірілдеп сұр,

Өзің аянышты, соқырсың, жылайсың: «Соқыр!».

Жарыққа деген ынта, от ғасырлар қосын тоймас,

Мен сені кім мүсіндегенін көрдім.

Бәрі ол ойлағандай, стенд баспана, тізбек емес,

Жын отты сөндіреді, ол қазір барлық жерде.

Маған күлкілі, қорқыныш маған белгісіз, ол мылқау,

Бетін капюшонның астына жасырып.

Айтшы, сен неге?

Мен саған бір бөлікті, жол ретінде сәулені, кілтті және өзінің мәнін беремін,

Қиындық жоқ жерде өмір сүр.

Мен жай ғана жалт-жұлт етемін, бірақ мен үшін ниет түсінікті,

Өйткені, мен олмын, түсін, мен әр нәрсенің мәнімін.

Мұнда шатырдың астындағы жылдар - тышқандар бар жасушалар,

Көлеңкедегі аулаларды көрдім,

Күндердің күнінде өзімді қазбадым,

Сарай – жау бар, төбе ұры бар,

Мен шаршадым және барлық әрекеттер сәтсіз аяқталды,

Қаласаңыз экран бар, қаласаңыз - жоқ.

Ескі өсиет, түскі астағы мәңгілік

Ашық түс пен жарықты шатастырмаңыз,

Қатерлі ісік ұрпақтары - жасушалардың қараңғылығы,

Түсініктің жауы – ақаулы өнімдер

Былғары, шайырлы өзегі бар.

Еденге қараған адамға көмектесу мүмкін емес,

Түсіну, түсіну, түсіну...

Менің ішіме қара!

Қорқыныш, тыйым бар,

Жарық бар, ғасырға жол бар,

Адам, адам, адам!

Әлде шал, не құлаған періште,

Қан тамырында ғасырлар қайнаған,

Енді мен тек алға ұмтыламын

Қара желмен басқа біреудің өліміне байланысты!

Шаң түрінде айналу

Егісте табын түрінде, қалақшада және болат түріндегі триггерде,

Тұғырларды шайқау

Жердің үстінен тігінен ұшып,

Бетімді жарық ет, мінсіз

Жарық!

Сіздің күшіңізбен!

Иә, онда тасқын сияқты кетейін,

Соңғы меценат сияқты, күш-қуатсыз жолдармен!